Συνέντευξη τύπου της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας,

με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη.

Πολλά έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί για το Σακχαρώδη Διαβήτη.

Έχει χαρακτηριστεί μάστιγα της εποχής μας, σύγχρονη επιδημία, νόσος του δυτικού τρόπου ζωής και άλλα πολλά!
Και είναι αλήθεια πως, αν και υπάρχουν αναφορές σε αυτόν εδώ και 3500 χρόνια, ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρος όσο σήμερα, καθώς τα στατιστικά στοιχεία για τους ανθρώπους που πάσχουν στη χώρα μας είναι συγκλονιστικά!

Στους 1.200.000 και πλέον  ανέρχεται ο αριθμός των πασχόντων, σύμφωνα με τα στοιχεία που εξασφάλισε η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ από την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης. Αριθμός που ξεπερνά το 11% του πληθυσμού, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και  ανατρέπει τα μέχρι σήμερα δεδομένα!

Με τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται έμπρακτα πως το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Διαβήτη,  ημέρας  που καθιερώθηκε το 1991 από την Διεθνή Ομοσπονδία Διαβήτη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για να αποτυπώσει τον προβληματισμό για την κλιμακούμενη συχνότητα  εμφάνισης του διαβήτη και για να υπενθυμίζει πως  για να ανακοπεί η εξάπλωση του θα πρέπει  να  ληφθούν άμεσα μέτρα, δεν βρήκε αποδέκτες!

Σήμερα το πρόβλημα του Σ.Δ., 20 χρόνια μετά την ίδρυση της Ομοσπονδίας μας, είναι περισσότερο κατανοητό, τόσο από το γενικό πληθυσμό, όσο και από την πολιτική ηγεσία, χάρη στους αγώνες και τις προσπάθειες όλων μας!

Καταφέραμε πολλά και προσπαθούμε για ακόμα περισσότερα!

Η συνέχιση όμως αυτού του έργου, μέσα στους μνημονιακούς  χρόνους που βιώνουμε, δεν είναι εύκολη.
Ο Διαβήτης βρίσκεται σε "κρίση" και χρειάζεται τώρα περισσότερο από  ποτέ συστράτευση και ένταση των προσπαθειών για να περισώσουμε τα κεκτημένα από τη δίνη των μνημονίων.

Ο Σ.Δ., από μόνος του δεν αποτελεί εμπόδιο στη ζωή μας, αρκεί να έχουμε εκπαιδευτεί σωστά και να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στις κατάλληλες θεραπείες και τις σύγχρονες τεχνολογίες, για την αντιμετώπιση της χρόνιας πάθησης μας.

Πόση σημασία δίνουν όμως, εν καιρώ κρίσης, οι αρμόδιοι φορείς στην ανθρώπινη ζωή;

Πόση σημασία δίνει η Πολιτεία, όταν εισηγείται περικοπές στις παροχές υγείας για άμεση εξοικονόμηση χρημάτων, αδιαφορώντας, αν αυτό θα επιφέρει  σε εμάς τους πάσχοντες επιπλοκές και αναπηρίες που θα υποβαθμίσουν το επίπεδο της υγείας μας και ταυτόχρονα θα πολλαπλασιάσουν μέσα στα επόμενα χρόνια το κόστος για το Σύστημα Υγείας;

Η δυσχερής κατάσταση ,στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, έχει επιβαρύνει πολλαπλά εμάς, τους ανθρώπους με διαβήτη, διότι αφενός έχουμε υποστεί την μείωση των αποδοχών μας, την ανεργία, την αύξηση των εισφορών και αφ΄ετέρου καλούμαστε να ανεχτούμε την μείωση των παροχών σε βάρος της υγείας μας.

Και  σαφέστατα λέμε ΝΑΙ  στην πάταξη της διαφθοράς, της υπερχρέωσης και της υπερκατανάλωσης, στηρίζουμε τις προσπάθειες για τη σωτηρία του Συστήματος Υγείας, αλλά ταυτόχρονα λέμε ΟΧΙ στις περικοπές των παροχών που θα επηρεάσουν την υγεία και την ποιότητα της ζωής μας.

Η ζωή με το διαβήτη είναι ένας διαρκής αγώνας. Ένας αγώνας σαν και αυτόν που δίνει η ίδια η ζωή , από τη γέννηση της, μέχρι το τέλος. Ένας αγώνας, που οι παρούσες συγκυρίες τον κάνουν δυσκολότερο και κάποιες φορές χωρίς ευοίωνες προοπτικές.

Στην πραγματικότητα, με ή χωρίς οικονομική κρίση, ο καθένας από εμάς, χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων , όπως γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτές και ταυτόχρονα φάρμακα, τεχνολογίες και δεξιότητες για να καταφέρει να ρυθμίσει αποτελεσματικά την πάθηση του.

Στις παρούσες συνθήκες κάποια από τα παραπάνω απλά δεν υπάρχουν ή δεν διατίθενται σε ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, το εισόδημα τους, την ασφαλιστική τους κάλυψη. Και επιπλέον η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, που συνοδεύει  τους καιρούς που ζούμε, κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ρύθμιση του διαβήτη, καθώς το άγχος και η αγωνία μεγαλώνουν καθημερινά, επικρατεί η  ανασφάλεια  και ο αγχωμένος άνθρωπος χάνει τη διάθεση να κάνει το καλύτερο που μπορεί για τη ζωή του.

Με λίγα λόγια σας περιέγραψα το πλαίσιο του διαβήτη  στην Ελλάδα της κρίσης. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο, εμείς οι άνθρωποι με διαβήτη, η Ομοσπονδία μας, οι σύλλογοι μας, προσπαθούμε να βρούμε λύσεις σε πραγματικά καθημερινά προβλήματα.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι μπορούμε να έχουμε μια ζωή με ποιότητα και ότι δικαιούμαστε να  τη ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: Δεν μπορούμε να μιλάμε για ποιότητα ζωής των ανθρώπων με διαβήτη, χωρίς επιπλοκές, όταν υπάρχει έλλειψη ενός εθνικού δικτύου ενημέρωσης, όταν υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις στο εθνικό σύστημα υγείας στη χώρα μας. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό από την Πολιτεία ότι δεν είναι υπερβολή να ζητάμε την ίδρυση διαβητολογικών ιατρείων και κέντρων σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας μας και ιδιαίτερα στην περιφέρεια, όπου υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή υπηρεσιών. Επίσης δεν είναι υπερβολή να ζητάμε την πλήρη στελέχωση των υπαρχόντων Διαβητολογικών κέντρων με όλες τις ειδικότητες που άπτονται του διαβήτη. Δεν είναι ακόμα υπερβολή να ζητάμε την ίδρυση ιατρείων διαβητικού ποδιού, όταν το 80% των ακρωτηριασμών στην Ελλάδα οφείλονται στο Σ.Δ.

Δεν είναι επίσης υπερβολή να διεκδικούμε την πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των φαρμάκων και των αναλωσίμων υλικών και να  ζητάμε να μην υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ώστε  τα άτομα με διαβήτη να έχουν σωστή ρύθμιση και αυτοέλεγχο.  Παράδειγμα  διαφοροποίησης αποτελεί και η  ινσουλίνη, για την οποία  οι ινσουλινοθεραπευόμενοι τύπου 2 συνάνθρωποι μας καταβάλλουν συμμετοχή  της τάξης του 10%, σε αντίθεση με τους πάσχοντες του τύπου 1, που έχουν μηδενική συμμετοχή. Πάσχοντες δύο ταχυτήτων δηλαδή!

Οι τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, που στελεχώνει τις μονάδες υγείας, καθώς μεγάλος αριθμός γιατρών βρίσκεται σε ανεργία ή υποαπασχόληση, σε συνδυασμό με το συνωστισμό και την πολύωρη αναμονή που παρατηρείται στα δημόσια νοσοκομεία, από την μεγάλη προσέλευση, λόγω της μείωσης των εισοδημάτων και των περικοπών των συντάξεων, οδηγούν  πολλούς από τους πάσχοντες στην εγκατάλειψη της ιδέας του τακτικού ραντεβού στο γιατρό τους.Η κατάσταση αυτή έχει σαν  αποτέλεσμα την ελλιπή παρακολούθηση από εξειδικευμένους επιστήμονες, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση των κοστοβόρων σε κάθε επίπεδο επιπλοκών του διαβήτη.

Ακόμα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη που έχασαν την εργασία τους και έχουν μείνει χωρίς ασφάλιση, δυσκολεύονται να προμηθευτούν τα απαραίτητα για τη ρύθμιση τους αναλώσιμα από τα φαρμακεία των δημόσιων νοσοκομείων λόγω ελλείψεων που παρατηρούνται, εξαιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης. Επίσης, παρατηρείται τον τελευταίο καιρό και το φαινόμενο τα φαρμακεία κάποιων κρατικών νοσοκομείων ανά την Ελλάδα να μην δίνουν καθόλου αναλώσιμα σε ανασφάλιστους και να τους παραπέμπουν στα ιδιωτικά φαρμακεία, παρά το γεγονός ότι με εγκύκλιό του το Υπουργείο Υγείας έχει δώσει σαφείς διευκρινίσεις.

Επιπλέον πληθώρα προβλημάτων σε όλους  τους ανθρώπους με Σ.Δ δημιουργεί η καθυστέρηση έκδοσης σε ΦΕΚ της απόφασης της επιστημονικής επιτροπής του υπουργείου εργασίας για την ένταξη του Σ.Δ. στη λίστα των μη αναστρέψιμων παθήσεων και την παροχή του ποσοστού 50% εφόρου ζωής Το αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι να ταλαιπωρούνται  και να επιβαρύνονται οικονομικά τα άτομα με διαβήτη, άνευ λόγου και αιτίας , θαρρείς πως ο διαβήτης θα ιαθεί μετά από 2 ή 3 χρόνια.

Ο αποκλεισμός των ατόμων με διαβήτη από τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου 2643/98, που αφορά προσλήψεις των ατόμων με χρόνιες παθήσεις, είναι μια ακόμα συνέπεια της ολιγωρίας του υπουργείου Εργασίας. Ετσι σε προκήρυξη που έγινε τον Ιανουάριο του 2015, τα άτομα με διαβήτη δε είχαν καμιά τύχη!

Και η ταλαιπωρία των πασχόντων συνεχίζεται και καλά κρατεί και στα Κέντρα Πιστοποίησης αναπηρίας, όπου επικρατεί  πραγματική σύγχυση! Άλλοτε τους  ζητούνται εξετάσεις προηγούμενων δεκαετιών, άλλοτε εξετάσεις που δεν αποζημιώνονται κάποιες φορές ο  χαρακτηρισμός του τύπου του διαβήτη  είναι  αίνιγμα!

Και ολοκληρώνοντας την ενότητα αυτή , θα ήταν παράλειψη μου να μην αναφερθώ και στον ρατσισμό που υφίστανται τα  κάποια παιδιά μας με διαβήτη στα σχολεία τους. Με αποκορύφωμα το περιστατικό με την μαθήτρια που αποβλήθηκε από την τάξη της γιατί η εικόνα της μέτρησης και της χορήγησης της ινσουλίνης αποσπά την προσοχή των παιδιών και τα ωθεί στα ναρκωτικά κατά τα λεγόμενα της καθηγήτριας της και του Λυκειάρχη!
Υπάρχουν πολλά ακόμα που θα μπορούσα να πω, αλλά  αν σε αυτά που ανέφερα προσθέσετε και την δική σας εμπειρία θα σχηματίσετε σαφή εικόνα για το τι σημαίνει να έχεις μια χρόνια πάθηση σε καιρό οικονομικής κρίσης.
Η ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, εκπροσωπώντας την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων με Σ.Δ., μέσα από τις εικοσαετείς δράσεις και αγώνες της, έδωσε και θα συνεχίσει να δίνει αγωνιστική απάντηση στις πολιτικές της απαξίωσης και των περικοπών.

Η Ομοσπονδία μας δημιουργήθηκε από την επιθυμία και την ανάγκη όλων μας ν’αγωνιστούμε και να κατακτήσουμε το απαραίτητο και το αυτονόητο: ν’αποδεχθούμε δηλαδή και δημόσια την χρόνια πάθησή μας, να συμφιλιωθούμε μ’αυτή, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα προβλήματά μας και  να πορευτούμε σε μία ζωή γεμάτη, παραγωγική, αξιοπρεπή και αξιοβίωτη.

Βρίσκεται πάνω απ’όλα κοντά στους ανθρώπους που πάσχουν από Διαβήτη και με τις δράσεις της αναδεικνύει, προωθεί και εφρμόζει  λύσεις στα συλλογικά και ατομικά τους προβλήματα.

Εμείς όλοι, στην Ομοσπονδία μας, πιστεύουμε ακράδαντα πως οι υπεύθυνοι για την πρόληψη και τη φροντίδα του διαβήτη οφείλουν να πάρουν σοβαρά μέτρα για να προστατέψουν το μέλλον μας.

Το σύστημα υγείας θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί από την θεραπεία στην πρόληψη και την αποτροπή των επιπλοκών. Προτάσεις υπάρχουν πολλές και μπορούν να υλοποιηθούν με τη συμμετοχή των πασχόντων σε όλα τα όργανα σχεδιασμού πολιτικών  υγείας. Εμείς βιώνουμε την πάθηση και εμείς  γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει αγώνας  για τη αποτελεσματική αντιμετώπιση  της  και για  την υγεία μας. Γνωρίζουμε επίσης πως απέναντι μας έχουμε ένα σύστημα υγείας που επιβάλλει σπασμωδικά μέτρα με μόνο στόχο τη μείωση του κόστους υγείας!

Η δική μας ζωή όμως δεν είναι διαπραγματεύσιμη!

Γι’ αυτό θα πρέπει να συστρατευτούμε  όλοι, πάσχοντες, επιστήμονες και φορείς της κοινωνίας ενάντια σε εκείνους μου βλάπτουν με πράξεις και παραλείψεις την υγεία μας.

Κανείς μας δεν πρέπει να εφησυχάζει, γιατί όπως έλεγε ο Αινστάιν:

"Ο κόσμος είναι ένας επικίνδυνος τόπος για να ζει κανείς. Όχι επειδή υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά επειδή υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτα γι΄αυτόν!"