Η αξία των αντιαιμοπεταλιακών παραγόντων έχει διερευνηθεί με πολλαπλές μελέτες. Ομως, όλα τα αντιαιμοπεταλιακά φάρμακα μπορεί να παρουσιάσουν δυνητικά παρενέργειες. Οι περισσότερες είναι γνωστές από πολλών ετών. Τα τελευταία όμως χρόνια φαίνεται να αναδεικνύεται ένα πρόβλημα που ονομάζεται «αντίσταση» ή «μειωμένη απάντηση» στα αντιαιμοπεταλιακά φάρμακα. Σε ορισμένα άτομα η δράση των ανταιμοπεταλιακών φαρμάκων είναι μειωμένη, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να παρουσιάζουν θρομβωτικά επεισόδια παρά τη βέλτιστη αντιαιμοπεταλιακή αγωγή και την συμμόρφωσή τους στη λήψη αυτής.

Αντιμετώπιση

Το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε διάφορους λόγους επίκτητους (π.χ. ταυτόχρονη λήψη φαρμάκων που μειώνουν τη δραστικότητα των αντιαιμοπεταλιακών παραγόντων) ή κληρονομικούς (π.χ. γονίδια που σχετίζονται με αυξημένη ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων από άλλους δρόμους από αυτούς που αναστέλλουν τα αντιαιμοπεταλιακά). Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος έχουν προταθεί διάφορες διαγνωστικές τεχνικές, όμως άμεσα καμιά δεν έχει 100% επιτυχία. Από την άλλη, ακόμα και αν ένα άτομο διαγνωστεί ότι έχει μειωμένη απάντηση στα αντιαιμοπεταλιακά, δεν είναι απολύτως τεκμηριωμένο το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Υπό εξέλιξη μελέτες προσπαθούν να εκτιμήσουν αν πρέπει να αυξηθεί η δόση των αντιαιμοπεταλιακών ή αν πρέπει να προστεθεί ένα επιπλέον φάρμακο της ίδιας κατηγορίας.

Με τα νεότερα αντιαιμοπεταλιακά φάρμακα, όπως η πρασουγρέλη που έχει ήδη κυκλοφορήσει, και το τικάγγρελορ που είναι στο στάδιο της κλινικής έρευνας, φαίνεται ότι το πρόβλημα της αντίστασης μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι στο μέλλον θα αναγνωρίζουμε με γονιδιακό έλεγχο τα άτομα με αντίσταση στα αντιαιμοπεταλιακά και θα χορηγούμε αναλόγως τη βέλτιστη αντιαιμοπεταλιακή αγωγή.

Πηγή: www.ethnos.gr