Νέα επιστημονικά δεδομένα αναβιώνουν τη θεωρία ότι πίσω από τις περισσότερες διαταραχές του θυρεοειδούς κρύβεται ένας ιός και ένα ανοσοποιητικό σύστημα που χρειάζεται υποστήριξη.

Όταν η Έιμι Μάγιερς ήταν έφηβη, κόλλησε λοιμώδη μονοπυρήνωση, που μερικές φορές αναφέρεται ως "ασθένεια του φιλιού", επειδή ο ιός Έπσταϊν Μπαρ (EBV) που την προκαλεί μεταδίδεται με το σάλιο. Η Μάγιερς είχε πυρετό, πρησμένους αδένες, πόνους στις αρθρώσεις και ένιωθε έντονη κόπωση για βδομάδες. Ήταν μια αρκετά άσχημη περίπτωση λοίμωξης, όμως ανάρρωσε - ή έτσι νόμιζε εκείνη τη στιγμή.

Τώρα η Μάγιερς που είναι γιατρός στο Όστιν του Τέξας, και συγγραφέας του βιβλίου "The Autoimmune Solution"  (Harper Collins, 2017), είναι πεπεισμένη ότι εκείνη η περίοδος της μονοπυρήνωσης δεν ήταν το τέλος του αγώνα της με τον ιό. Πιστεύει ότι η λοίμωξη που είχε ως έφηβη ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στην ανάπτυξη μιας αυτοάνοσης θυρεοειδοπάθειας αργότερα στη ζωή της και υπάρχουν νέα ιατρικά στοιχεία για τη θεωρία ότι ο Έπσταϊν Μπαρ και άλλες ιογενείς λοιμώξεις αποτελούν σημαντική υποκείμενη αιτία της θυρεοειδικής νόσου.

Χρόνια μετά τη μόλυνση, ενώ ήταν στο δεύτερο έτος της ιατρικής σχολής, η Μάγιερς διαγνώστηκε με τη νόσο του Γκρέιβς - μια πάθηση στην οποία το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται εσφαλμένα στον θυρεοειδή αδένα που με τη σειρά του γίνεται υπερδραστήριος.

Η Μάγιερς ήταν γύρω στα 20, όταν εμφάνισε δυσκολίες στον ύπνο, και εξάντληση μέρα και νύχτα. Έχανε πολύ βάρος ενώ έτρωγε μπισκότα και πίτσα, και παρατήρησε ότι είχε πάντα μία ήπια εφίδρωση και ταχυπαλμίες χωρίς προφανή λόγο.

Ένιωθε βαθιά κόπωση και για πρώτη φορά στη ζωή της είχε κρίσεις πανικού. Το τρέμουλο στα χέρια της, το οποίο παρατηρούσαν και άλλοι, την ώθησε να επισκεφτεί έναν γιατρό.

Όπως έχουν βιώσει πολλοί άνθρωποι με ασθένεια του θυρεοειδούς, ο γιατρός της Μάγιερς αρχικά απαξίωσε τα συμπτώματά της. Είπε ότι ήταν απλώς αποτέλεσμα του άγχους της λόγω της ιατρικής σχολής. Έχοντας ήδη βιώσει το άγχος του θανάτου της μητέρας της που έπασχε από καρκίνο, η Μάγιερς ήταν πεπεισμένη ότι τα συμπτώματά της δεν ήταν απλά άγχος. Ζήτησε πλήρη έλεγχο και διαγνώστηκε με τη νόσο του Γκρέιβς.

Επιδημία θυρεοειδούς

Η Αμερικανική Ένωση Κλινικών Ενδοκρινολόγων εκτιμά ότι 27 εκατομμύρια Αμερικανοί πάσχουν από νόσο του θυρεοειδούς, περίπου οι μισοί από τους οποίους δεν έχουν διαγνωσθεί,¹ και το Βρετανικό Ίδρυμα Θυρεοειδούς υπολογίζει ότι ένας στους 20 ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο πάσχει από κάποια διαταραχή του θυρεοειδούς.

Οι γυναίκες είναι ιδιαίτερα ευάλωτες καθώς μία στις οκτώ γυναίκες θα αναπτύξει μια διαταραχή του θυρεοειδούς κατά τη διάρκεια της ζωής της. Στην πραγματικότητα, η επιδημία διαταραχών του θυρεοειδούς έχει αυξηθεί χρόνο με το χρόνο, για δεκαετίες, και δεν δείχνει κανένα σημάδι διακοπής.

Ο θυρεοειδής αδένας που συχνά περιγράφεται με το σχήμα πεταλούδας, έχει δύο λοβούς σε κάθε πλευρά της τραχείας και βρίσκεται χαμηλά στο μπροστινό μέρος του λαιμού ακριβώς κάτω από το μήλο του Αδάμ. Κάθε τύπος κυττάρου στο σώμα έχει υποδοχείς για τις ορμόνες του θυρεοειδούς.

Ένας υπερδραστήριος θυρεοειδής, όπως στην περίπτωση της νόσου του Γκρέιβς, παράγει συνήθως συμπτώματα παρόμοια με αυτά που βίωνε η Μάγιερς, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας βάρους, του άγχους, της ταχυκαρδίας και των τρέμουλων. Ένα άλλο σύνηθες σύμπτωμα είναι τα ευαίσθητα μάτια.

Ένας υπολειτουργικός θυρεοειδής (υποθυρεοειδισμός), ο οποίος παράγει πολύ λίγες ορμόνες, έχει ως αποτέλεσμα ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων - συνηθέστερα επιβραδυνόμενο καρδιακό ρυθμό, δυσκοιλιότητα, κόπωση, αίσθημα κρύου, αύξηση βάρους, κακή συγκέντρωση και κατάθλιψη. Ο συνηθέστερος τύπος υποθυρεοειδισμού είναι η ασθένεια του Hashimoto.

Η πλειοψηφία και των δύο παθήσεων του θυρεοειδούς (υπερθυρεοειδισμός και υποθυρεοειδισμός) θεωρείται ότι είναι το αποτέλεσμα διαταραχής του ανοσοποιητικού συστήματος – που παρουσιάζεται με αυτοπροσβολή σε συστατικά του θυρεοειδούς αδένα. Ανάλογα με το ποια συγκεκριμένη θυρεοειδική πρωτεΐνη δέχεται επίθεση από το υπερδραστικό ανοσοποιητικό σύστημα, εμφανίζονται διαφορετικά συμπτώματα και δίνονται διαφορετικές διαγνώσεις και ονομασίες αυτοάνοσων παθήσεων.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι στις διαταραχές του θυρεοειδούς εμπλέκονται πολλές κυτοκίνες - μικρές πρωτεΐνες που είναι σημαντικοί παράγοντες στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος - τροφοδοτώντας τη φλεγμονή. Μια επισκόπηση του ζητήματος το 2015 καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτές οι κυτοκίνες είναι κρίσιμες για τη συνολική εικόνα της ασθένειας του θυρεοειδούς, αλλά δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί το πώς λειτουργούν.²

Όμως μια διαταραχή στο ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να εξηγήσει γιατί οι παθήσεις του θυρεοειδούς συχνά συνοδεύονται από άλλες διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος όπως η λεύκη,³  ο νεανικός διαβήτης ⁴  και η κοιλιοκάκη⁵.

Όλα αυτά προσθέτουν σε μια ολοένα και πιο σαφή εικόνα ότι η αυτοάνοση διαταραχή του θυρεοειδούς είναι μέρος μιας μεγαλύτερης εκτός ελέγχου φλεγμονώδους απόκρισης που μπορεί να επηρεάσει άλλα μέρη του σώματος. Ο θυρεοειδής πάσχει επειδή πάσχει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Ο ρόλος του ιού

Ο ιός Έπστάιν-Μπαρ (EBV), ο οποίος προκαλεί μονοπυρήνωση, είναι ένας από τους άσχημους ιούς του έρπητα που φαίνεται να βρίσκεται παντού. Μόλις ολοκληρωθεί η φάση της λοίμωξης, δεν πεθαίνει ούτε εξαφανίζεται. Παραμένει αδρανής μέσα στον ξενιστή για όλη του τη ζωή, δεν αναπαράγεται, δεν είναι ενεργός, απλώς είναι εκεί και μπορεί να επανενεργοποιηθεί χρόνια αργότερα όταν θα υπάρξει ευκαιρία.

Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα καταπονηθεί και εξαντληθεί, ο ιός εκδηλώνεται ξανά, αναπαράγοντας τον εαυτό του. Μπορεί να μην γίνεται αισθητός, αλλά κάθε φορά που λαμβάνει χώρα αυτή η διαδικασία, το ανοσοποιητικό σύστημα «ενεργοποιείται» και κάθε επακόλουθη ενεργοποίηση καθιστά το ανοσοποιητικό σύστημα πιο πιθανό να πέσει σε αυτοανοσία στο μέλλον. Σε μια αυτοάνοση επίθεση, το υπερδραστήριο ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα ίδια τα κύτταρα του σώματος, τα οποία γενετικά μοιάζουν με τμήματα ενός προσβλητικού ιού.

Μια μελέτη του 2009 από Ιάπωνες ερευνητές εξέτασε τι συμβαίνει με το ανοσοποιητικό σύστημα των ποντικών όταν διεγείρεται επανειλημμένα (με ανοσοποίηση) πέραν της σταθερής κατάστασης. Έδειξαν ότι η αυτοανοσία εμφανίζεται "ως φυσική συνέπεια της φυσιολογικής ανοσολογικής απόκρισης όταν διεγείρεται στο μέγιστο."⁶

Στη δεκαετία του 1970, η μόλυνση από τον ιό EBV συνδέθηκε με αυτοάνοσες ασθένειες όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας και ο ερυθηματώδης λύκος. Όμως επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μολυνθεί με τον συγκεκριμένο ιό (οι δοκιμές δείχνουν ότι το 96% του πληθυσμού άνω των 40 ετών έχει αντισώματα στον ιό) και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναπτύσσουν αυτοανοσία, η θεωρία εγκαταλείφθηκε.

Ασχολήθηκαν πάλι όμως το 1997, όταν ερευνητές στην Οκλαχόμα δημοσίευσαν ισχυρές ενδείξεις ότι η μόλυνση με τον EBV ήταν απαραίτητο χαρακτηριστικό για την ανάπτυξη της αυτοάνοσης ασθένειας του λύκου και ότι ο ιός κυκλοφορούσε σχεδόν σε όλους τους πάσχοντες από λύκο σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από αυτά των υγιών ατόμων.⁷

Έκτοτε, ο EBV έχει επίσης προσδιοριστεί ως βασικό χαρακτηριστικό άλλων των κοινών αυτοάνοσων παθήσεων, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, η ρευματοειδής αρθρίτιδα και η αυτοάνοση ηπατίτιδα. Σε ασθενείς με διαταραχές του θυρεοειδούς έχουν ανιχνευθεί επίπεδα του EBV αντισώματος υψηλότερα από τα φυσιολογικά.⁸

Μια επισκόπηση της βιβλιογραφίας του 2016 σχετικά με το ρόλο του EBV στην αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα (φλεγμονή του θυρεοειδούς) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ιός «μπορεί να θεωρηθεί παράγοντας που συμβάλλει στη νόσο», αν και ο ακριβής ρόλος του δεν είναι ακόμα κατανοητός.⁹

Ωστόσο, και άλλες λοιμώξεις όπως η πνευμονία από Μυκόπλασμα έχουν εμπλακεί και σε αυτοάνοσα του θυρεοειδούς και δεν έχουν εξερευνηθεί σε μεγάλο βαθμό από την συμβατική ιατρική.¹⁰

Μειωμένη ανοσία

Το ερώτημα παραμένει γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν μια πιο ελεγχόμενη αντίδραση στη μόλυνση από τον ιό Έπστάιν-Μπαρ (EBV), όπου ο ιός παραμένει αδρανής για μια ζωή, ενώ σε άλλους εκδηλώνεται ξανά και ξανά και προκαλεί όλεθρο στο ανοσοποιητικό σύστημα.

Η απάντηση φαίνεται να έγκειται στην ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος κάθε ατόμου να καταπολεμήσει τον EBV, τις ιδιαίτερες γενετικές αδυναμίες, τις διατροφικές ανεπάρκειες και τις πιέσεις, αλλά και τον αριθμό και τη συχνότητα άλλων λοιμώξεων και ανοσοποιήσεων που μπορεί να έχουν προκαλέσει στο ανοσοποιητικό σύστημα τάση για αυτοανοσία.

Οι περισσότεροι εναλλακτικοί θεραπευτές συστήνουν δίαιτες για την εξάλειψη των τροφών που μπορεί να διεγείρουν αυτοάνοση δραστηριότητα, και αυτό συνήθως περιλαμβάνει την διακοπή καταναλωσης γλουτένης, δημητριακών και όσπριων, τα οποία είναι συνηθισμένοι παράγοντες ενεργοποίησης της αυτοανοσίας. Επίσης συμβουλεύουν αλλαγές στον τρόπο ζωής για να μειωθούν οι τοξίνες που παρεμποδίζουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού και του θυρεοειδούς. Ωστόσο, είναι επίσης σημαντικό να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις των θρεπτικών συστατικών και ως βήμα προς τη θεραπεία να αντιμετωπιστεί η ύπαρξη ιών προλαμβάνοντας την αυτοανοσία.

Συμπληρώματα για να διορθώσετε μια λοίμωξη που τροφοδοτεί διαταραχές του θυρεοειδούς

Βιταμίνη C

Η βιταμίνη C είναι απαραίτητη για τη μετατροπή της θυρεοειδικής ορμόνης. Αν και είναι δημοφιλής ως ενισχυτικό του ανοσοποιητικού, πρόσφατα αποδείχθηκε ότι αποτελεί ισχυρό όπλο ενάντια στις σηψαιμικές λοιμώξεις, που στοιχίζουν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.¹¹

Σύμφωνα με πρόσφατη ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τη βιταμίνη C και τη δράση της στις λοιμώξεις, 148 μελέτες σε ζώα έδειξαν την ικανότητά της να καταπολεμά τις μολύνσεις από βακτήρια μέχρι πρωτόζωα και ιούς.¹²  Ο ιός EBV δεν φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση. Μία μελέτη διαπίστωσε ότι τα επίπεδα του ιού EBV ήταν χαμηλότερα σε ασθενείς με υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης C στο αίμα τους μετά από ενδοφλέβια θεραπεία με βιταμίνη C. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι υψηλές δόσεις βιταμίνης C είχαν θετική επίδραση τόσο στη διάρκεια της νόσου όσο και στα επίπεδα των ιικών αντισωμάτων.¹³

Ωστόσο εκτός από την ενδοφλέβια χορήγηση βιταμίνης C, η λιποσωμιακή βιταμίνη C είναι μια επιλογή, καθώς απορροφάται περισσότερο και είναι λιγότερο πιθανό να ερεθίσει το πεπτικό σύστημα σε υψηλές δόσεις.

Προτεινόμενη ημερήσια δοσολογία: Η παραπάνω μελέτη χρησιμοποίησε 7,5-50 γραμμάρια, ενώ ορισμένοι θεραπευτές προτείνουν λιποσωμιακές δόσεις βιταμίνης C έως και 6 γραμμάρια. Συμβουλευτείτε τον γιατρό σας για να καθορίσετε τη σωστή δόση που δε θα επηρεάσει το έντερο (να καθορίσετε δηλαδή πόση βιταμίνη μπορεί να πάρει το σώμα πριν προκληθούν μαλακά κόπρανα).

Βιταμίνη D

Τα αποτελέσματα μελετών έχουν συνδέσει την έλλειψη βιταμίνης D και τις αυτοάνοσες καταστάσεις θυρεοειδούς.¹⁴

Προτεινόμενη ημερήσια δοσολογία: Το Vitamin D Council (www.vitamindcouncil.org), ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός γιατρών που σκοπό έχει την ενημέρωση για τη βιταμίνη D, θεωρεί ότι οτιδήποτε δόση κάτω από 40ng/mL είναι ανεπαρκής . Συμβουλεύει τους ενήλικες να λαμβάνουν 5.000 IU βιταμίνης D ημερησίως είτε μέσω άμεσης έκθεσης στον ήλιο σε μη προστατευμένο δέρμα είτε μέσω συμπλήρωσης με βιταμίνη D3.

Ιώδιο

Οι ορμόνες που εκκρίνονται από το θυρεοειδή είναι συνδυασμοί ιωδίου και του αμινοξέος τυροσίνης. Ανεπάρκεια ιωδίου σημαίνει ότι ο θυρεοειδής αδένας δεν μπορεί να δημιουργήσει τις βασικές ορμόνες του.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναγνωρίζει την έλλειψη ιωδίου ως ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα και πρόσφατες μελέτες διαπίστωσαν ότι η πλειονότητα των βρετανίδων σε αναπαραγωγική ηλικία ή σε εγκυμοσύνη εμφανίζουν ανεπάρκεια ιωδίου,¹⁵  που είναι ανησυχητικό καθώς το ιώδιο είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου στη μήτρα και η ανεπάρκεια ιωδίου είναι η κύρια αιτία μειωμένης νοημοσύνης στα παιδιά.

Ως αποτέλεσμα των πρόσφατων μελετών, το Ηνωμένο Βασίλειο κατατάχθηκε πρόσφατα ως η έβδομη χώρα σε έλλειψη ιωδίου παγκοσμίως.¹⁶  Η ίδια μαζική ανεπάρκεια υπάρχει και σε άλλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο τα ιχνοστοιχεία ιωδίου που προστίθενται στο αλάτι εδώ έχουν καλύψει το πρόβλημα εξαλείφοντας τις πιο προφανείς περιπτώσεις βρογχοκήλης - όπου ο θυρεοειδής εμφανίζει φλεγμονή και πρήξιμο που είναι ορατό στο λαιμό.

Ορισμένα τρόφιμα, όπως τα ωμά γογγύλια, το λάχανο, η σόγια και τα φιστίκια, εμποδίζουν τη χρήση του ιωδίου. Όμως ο ολιστικός γιατρός Ντέιβιντ Μπράουνσταϊν, συγγραφέας του βιβλίου: «Iodine: Why You Need It, Why You Can't  Live Without   It»  (Ιώδιο: Γιατί το χρειάζεστε, γιατί δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτό) πιστεύει ότι η αυξανόμενη έκθεσή μας σε τοξικές χημικές ουσίες αλογονιδίων είναι πολύ πιο πιθανός ένοχος για τα υψηλά ποσοστά ανεπάρκειας ιωδίου.

Το χλώριο και τα παράγωγά του (στο πόσιμο νερό), το βρώμιο (που προστίθεται στο ψωμί για να καταστεί η ζύμη πιο ελαστική αλλά και σε φυτοφάρμακα και πλαστικά) και το φθόριο (στο νερό και στην οδοντόκρεμα) δεσμεύονται σε υποδοχείς που προορίζονται για το ιώδιο στον θυρεοειδή αδένα και εμποδίζουν την παραγωγή των ορμονών του θυρεοειδούς.¹⁷

Σημαντικές διατροφικές πηγές ιωδίου αποτελούν το θαλασσινό αλάτι, τα θαλασσινά όπως οι γαρίδες και ο μπακαλιάρος και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.

Η συμβατική ιατρική δεν συμφωνεί με την ιδέα της χορήγησης συμπληρωμάτων ιωδίου σε άτομα με διαταραχές του θυρεοειδούς, τα οποία μερικοί πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να επιδεινώσουν την αυτοάνοση επίθεση. Αντίθετα, ο Μπράουνσταϊν τονίζει: «Μπορώ να δηλώσω ότι είναι αδύνατο να θεραπευθεί η ασθένεια του θυρεοειδούς εάν υπάρχει ανεπάρκεια ιωδίου στο σώμα και αυτό περιλαμβάνει τις αυτοάνοσες διαταραχές του θυρεοειδούς».

Προτεινόμενη ημερήσια δόση: Αν και η συνιστώμενη ημερήσια δοσολογία των ΗΠΑ είναι 150 μικρογραμμάρια(mcg) ιωδίου /ημέρα για ενήλικες και 220 mcg / ημέρα για τις έγκυες, οι εναλλακτικοί επαγγελματίες προτείνουν δόσεις που κυμαίνονται από 325mcg σε συμπληρώματα kelp έως 12,5 χιλιοστόγραμμα (ισοδύναμα με 12.500 mcg) ιωδίου (οι γιαπωνέζες καταναλώνουν κατά μέσο όρο 13,5 mg ημερησίως).

Αν αποφασίσετε να λάβετε υψηλές δόσεις μέσω κάποιου συμπληρώματος διατροφής, αποταθείτε για βοήθεια σε έναν επαγγελματία υγείας για να παρακολουθείτε τους δείκτες θυρεοειδούς και αποφύγετε τη λήψη συμπληρωμάτων πριν από τον ύπνο.

Σελήνιο

Το σελήνιο είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη λειτουργία του θυρεοειδούς. Μερικές μελέτες έχουν δείξει ότι η συμπλήρωση σεληνίου μπορεί να μειώσει τα επίπεδα αντισωμάτων που προσβάλλουν τις πρωτεΐνες του θυρεοειδούς στο αίμα, ωστόσο ακόμα δεν είναι σαφές εάν αυτή η αλλαγή στα επίπεδα αντισωμάτων οδηγεί σε απτή βελτίωση των κλινικών συμπτωμάτων.¹⁸

Εντούτοις, η εξέταση του απομονωμένου σεληνίου μπορεί να είναι παραπλανητική καθώς είναι η ταυτόχρονη πρόσληψη με άλλα μέταλλα, συμπεριλαμβανομένου του ιωδίου, που συμβάλλει στη βελτίωση της ισορροπίας των θυρεοειδικών ορμονών.

Μερικοί γιατροί συνήθως συνταγογραφούν συμπληρώματα σεληνίου σε ασθενείς με παθήσεις του θυρεοειδούς.¹⁹  Ωστόσο, χρειάζεται προσοχή, διότι η περίσσεια σεληνίου μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα όπως κόπωση και γαστρεντερικά προβλήματα, καθώς και απώλεια μαλλιών και λευκές κηλίδες στα νύχια.

Προτεινόμενη ημερήσια δοσολογία: Η ημερήσια δόση των 200 μικρογραμμαρίων είναι αρκετά συνηθισμένη (400 mcg θεωρείται ασφαλές ανώτερο όριο), αλλά εάν προτιμάτε να χρησιμοποιήσετε μια φυσική πηγή, φάτε δύο φυστίκια βραζιλίας (brazil   nuts) την ημέρα, για τα οποία αποδείχθηκε ότι έχουν τα ίδια αποτελέσματα με τη λήψη 100 mcg σε συμπλήρωμα.²¹

Θειαμίνη

Η θειαμίνη (βιταμίνη Β1) είναι σημαντική για τη μετατροπή των υδατανθράκων σε ενέργεια και την πέψη πρωτεϊνών και λιπών. Σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη, τρεις ασθενείς με αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα Χασιμότο εμφάνισαν μερική ή πλήρη υποχώρηση της κόπωσης μέσα σε ώρες ή ημέρες από τη λήψη υψηλής δόσης θειαμίνης (600 mg ημερησίως από το στόμα).

Τα άτομα με αυτοάνοσες διαταραχές συμπεριλαμβανομένων των παθήσεων του θυρεοειδούς έχουν συνήθως ανεπάρκεια σε αυτή τη βιταμίνη, αλλά η ήπια έλλειψη θειαμίνης δεν ανιχνεύεται από τις τρέχουσες τυποποιημένες δοκιμές. Οι γυναίκες στην παραπάνω μελέτη δεν θεωρήθηκαν ανεπαρκείς ως προς τη θειαμίνη.

Προτεινόμενη ημερήσια δόση: Τα πρότυπα συμπληρώματα περιέχουν συνήθως 1-2mg θειαμίνης. Δεδομένου ότι η θειαμίνη είναι υδατοδιαλυτή, δεν συσσωρεύεται στο σώμα σε τοξικά επίπεδα, ωστόσο συμβουλευτείτε κάποιον επαγγελματία πριν λάβετε υψηλές υψηλές δόσεις.

Μαγνήσιο

Το μαγνήσιο είναι απαραίτητο για την πρόσληψη ιωδίου. Μια μελέτη του 2017 στον Καναδά ανακάλυψε ότι σχεδόν το ένα έκτο των ενηλίκων και των εφήβων είχαν επίπεδα μαγνησίου στο αίμα κάτω από αυτό που θα θεωρούταν σοβαρή ανεπάρκεια μαγνησίου (κάτω από 0,75mmol/L).²³

Το μαγνήσιο αντισταθμίζεται από το ασβέστιο και ακόμη και μια μικρή αύξηση στην πρόσληψη ασβεστίου έχει αποδειχθεί ότι επιδεινώνει την έλλειψη μαγνησίου, έτσι ώστε να αποφεύγετε να λαμβάνετε συμπληρώματα ασβεστίου αν ψάχνετε να ενισχύσετε το μαγνήσιο.

Προτεινόμενη ημερήσια δοσολογία: Μέχρι 600mg μαγνησίου ημερησίως. Αυτό θα μειώσει τα συμπτώματα άγχους και αίσθημα παλμών, δυσκοιλιότητας, αϋπνίας και κράμπες βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα βελτιώσει την κατάσταση του θυρεοειδούς.

Το φάρμακο δε λειτουργεί πάντα

Ο θυρεοειδής εκκρίνει μια ισορροπία δύο ορμονών που ονομάζονται θυροξίνη (Τ4) και τριϊωδιοθυρονίνη (Τ3) στο αίμα, και αυτές ρυθμίζουν το μεταβολισμό, τη θερμοκρασία του σώματος και πολλές άλλες κρίσιμες λειτουργίες.

Για εκείνους με υπολειτουργικό θυρεοειδή (υποθυρεοειδισμό), η λεβοθυροξίνη είναι το φάρμακο επιλογής. Στην πραγματικότητα, η χρήση του είναι τόσο διαδεδομένη που ήταν το νούμερο ένα πιο συνταγογραφούμενο φάρμακο στις Ηνωμένες Πολιτείες για πέντε χρόνια και το τρίτο πιο συνταγογραφούμενο φάρμακο στο Ηνωμένο Βασίλειο.¹

Όμως είναι γεγονός ότι το φάρμακο δεν λειτουργεί πάντα. Πολλές μελέτες εξέτασαν τα «υπολειμματικά συμπτώματα» σε εκείνους που λάμβαναν λεβοθυροξίνη. Μια ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε το 2015 παραδέχθηκε ότι «οι διαθέσιμες κλινικές ενδείξεις υποδεικνύουν ότι η μονοθεραπεία λεβοθυροξίνης δεν αποτελεί καθολικά επαρκή αντικατάσταση για τη λειτουργία του θυρεοειδούς».

Μια μελέτη του 2017 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "New England Journal of Medicine" έδειξε ότι η λεβοθυροξίνη δεν είναι αποτελεσματικότερη από ένα εικονικό φάρμακο σε ηλικιωμένους ενήλικες υποθυρεοειδισμό που είναι υποκλινικός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προφανή συμπτώματα.

Ο επικεφαλής ερευνητής και Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, καθηγητής Ντέιβιντ Σκοτ αποκαλεί το φάρμακο «σπατάλη χρημάτων και χάσιμο χρόνου» αφού η ομάδα του εξέτασε τη λεβοθυροξίνη σε μια ομάδα 737 ασθενών με μέσο όρο ηλικίας τα 74 χρόνια, οι οποίοι είχαν διαγνωσθεί με υποκλινικό υποθυρεοειδισμό και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν προφανή οφέλη. Τα συμπτώματα όπως η κακή μυϊκή δύναμη, η ταχύτητα σκέψης, η αύξηση βάρους και τα κυκλοφορικά προβλήματα ήταν τα ίδια αν ο ασθενής λάμβανε το φάρμακο ή ένα εικονικό φάρμακο, αν και είχε ως αποτέλεσμα φυσιολογικά αποτελέσματα στις εξετάσεις αίματος του θυρεοειδούς.³

Πηγές:

1. Medscape, 13 May, 2014; The Guardian, 15 Mar, 2011
2. Lancet Diabetes Endocrinol, 2015; 3: 756-8
3. N Engl J Med, 2017; 376: 2534-44

Βιβλιογραφικές αναφορές

1. J Am Acad Nurse Pract, 2004; 16: 422-5
2. Int J Clin Exp Med, 2015; 8: 6677-81
3. Front Endocrinol (Lausanne), 2017; 8: 290
4. Eur Thyroid J, 2017; 6: 298-306
5. Eur J Endocrinol, 1994; 130: 137-40
6. PLoS One, 2009; 4: e8382
7. J Clin Invest, 1997; 100: 3019-26
8. Exp Clin Endocrinol Diabetes, 1996; 104: 89-92
9. Cent Eur J Immunol, 2016; 41: 297-301
10. J Endocrinol Invest, 1989; 12: 77-86
11. Chest, 2017; 151: 1229-38
12. Nutrients, 2017; 9. pii: E339
13. Med Sci Monit, 2014; 20: 725-32
14. Hormones (Athens), 2016; 15: 385-93; Int J Mol Sci, 2017; 18. pii: E1949
15. Lancet, 2011; 377: 2007-12; Proc Nutr Soc, 2008; 67: E399
16. J Nutr. 2012 Apr;142(4):744-50. doi: 10.3945/jn.111.149393)
17. Neurotoxicology, 2012; 33: 842-52; Biol Trace Elem Res, 2016; 170: 382-9
18. Thyroid, 2016; 26: 1681-92
19. Eur Thyroid J, 2016; 5: 164-70
20. Regul Toxicol Pharmacol, 2003; 38: 232-42
21. Am J Clin Nutr, 2008; 87: 379-84
22. J Altern Complement Med, 2014; 20: 208-11
23. Nutrients, 2017; 9: 296

Πρώτη δημοσίευση "Holistic Life"