Web
Analytics
Tag: αντιμετώπιση - Ο Δρόμος για την Θεραπεία

Γράφει: Περικλής Κοσμίδης, Χειρουργός Οφθαλμίατρος, Δ/ντης Τμήματος Laser-Φλουοροαγγειογραφείας, Ιατρικού Κέντρου Αθηνών

 

Ο Σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά - υγειονομικά προβλήματα σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας «Π.Ο.Υ» ο αριθμός των ατόμων που θα έχουν παρουσιάσει σακχαρώδη διαβήτη το έτος 2030 θα ανέρχεται σε 366.000.000!!!
Μία από τις πιο σοβαρές συστηματικές επιπλοκές από τον σακχαρώδη διαβήτη είναι η προσβολή των οφθαλμών με αποτέλεσμα την πολύ σοβαρή έκπτωση της όρασης με την μορφή της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας «Δ.Α.» Η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια αποτελεί την πρώτη αιτία τύφλωσης σε άτομα ηλικίας 20 - 25 ετών.

Τι είναι λοιπόν η «Διαβητική Αμφιβληστροειδοπάθεια»

Διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια είναι η ονομασία των αλλοιώσεων που προκαλούνται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του οφθαλμού των διαβητικών ασθενών. Προσβάλλονται λοιπόν τα τοιχώματα των αγγείων του αμφιβληστροειδούς, γίνονται εύθραυστα, προκαλώντας ρήξεις με αποτέλεσμα τη διαρροή αίματος στις ευαίσθητες στιβάδες του αμφιβληστροειδούς και τους γύρω ιστούς.
Πριν τη δημιουργία των αιμορραγιών τα αγγεία παρουσιάζουν μικρές παραμορφώσεις στα άκρα τους «μικρά κόκκινα μπαλονάκια» που ονομάζονται μικροανευρυσμάτια. Τις περισσότερες φορές από τα μικροανευρυσμάτια αυτά δεν δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα εκτός από μικροενοχλήσεις «μυγάκια» που βλέπουν μπροστά τους οι ασθενείς. Σε ένα δεύτερο στάδιο τα αγγεία σταματούν να μεταφέρουν αίμα και τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς πεθαίνουν από έλλειψη τροφής. Αρχίζει λοιπόν μία βαθμιαία πτώση της οπτικής οξύτητας. Αργότερα αναπτύσσονται νεοαγγεία με παθολογικά τοιχώματα στον αμφιβληστροειδή που προκαλούν τεράστιες αιμορραγίες και στη συνέχεια ανάπτυξη συνδετικού ιστού μεταξύ υαλώδους και αμφιβληστροειδούς που θα οδηγήσει σε αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς με μόνιμη πιθανόν απώλεια της όρασης.

Ποιοι είναι οι παράγοντες που υποβοηθούν την εμφάνιση και καθορίζουν τη βαρύτητα της «Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας»;

Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες είναι η διάρκεια του σακχαρώδη διαβήτη. Σε ασθενείς με διάγνωση σακχαρώδη διαβήτη πριν το 30ο έτος της ηλικίας, η συχνότητα εμφάνισης της διαβητικής αμψιβληστροειδοπάθειας, μετά 10 χρόνια, είναι 50% και μετά 30 έτη 90%.
Ένας άλλος βασικός παράγων είναι η καλή ρύθμιση των τιμών του σακχάρου στο αίμα. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι η καλή ρύθμιση βοηθά τόσο στην καθυστέρηση της εγκατάστασης όσο και στη βραδύτητα ανάπτυξης και εξέλιξης της πάθησης. Το ότι μερικοί ασθενείς με αρρύθμιστο σάκχαρο αργούν να παρουσιάσουν αλλοιώσεις, ενώ άλλοι με άριστη ρύθμιση παρουσιάζουν διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια δεν πρέπει να παραπλανεί τους ασθενείς.
Η εγκυμοσύνη αποτελεί μία περίοδο που η απώλεια σωστής ρύθμισης μερικές φορές επιβαρύνει την εικόνα της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας.
Αλλοι παράγοντες που επιβαρύνουν την εικόνα της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας είναι το κάπνισμα, η υπέρταση, η αναιμία, η νεφροπάθεια και η επέμβαση του καταρράκτου!!!!
Αυξάνοντας τον αιματοκρίτη διαβητικών ασθενών με αναιμία μειώνεται ο ρυθμός ανάπτυξης της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας πιθανώς λόγω της μειωμένης ισχαιμίας. Η τιμή της Hb πρέπει να είναι υψηλότερη από 12g/dl.

Μέθοδοι αντιμετώπισης της Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας

  1. LASER ΦΩΤΟΠΗΞΙΑ
  2. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
  3. ΕΝΔΟΫΑΛΟΕΙΔΙΚΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΚΟΡΤΙΚΟΕΙΔΩΝ
  4. ΕΝΔΟΫΑΛΟΕΙΔΙΚΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΝΤΙΑΓΓΕΙΟΓΕΝΕΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Η LASER φωτοπηξία αποτελεί το μεγάλο όπλο για την αντιμετώπιση της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας. Εδώ πρέπει να τονισθεί ότι η LASER ΘΕΡΑΠΕΙΑ αποσκοπεί στο να διατηρηθεί στάσιμη η όραση για μεγάλα χρονικά διαστήματα και όχι απαραιτήτως να βελτιωθεί.
Τις περισσότερες φορές υπάρχει βελτίωση της όρασης, αλλά άλλοτε, όπως σε καθολική φωτοπηξία του αμφιβληστροειδούς, η όραση μπορεί να «πέσει» 1-2 γραμμές. Η όραση αυτή όμως παραμένει σταθερή για πολλά χρόνια, σε αντίθεση με τους ασθενείς χωρίς LASER που αυξάνουν την πιθανότητα 30%-40% σε μία διετία να έχουν σοβαρή απώλεια όρασης ακόμη και πλήρη τύφλωση.
Η χειρουργική προσπέλαση ονομάζεται υαλοειδεκτομή και σκοπό έχει τον καθαρισμό του αίματος και των ινωδών χαλινών από το υαλώδες και τον αμφιβληστροειδή. Είναι πολύ σημαντική και αποτελεσματική μέθοδος με πολύ καλά αποτελέσματα όσον αφορά την τελική όραση των ασθενών.
Η ενδοϋαλοειδική χορήγηση κορτιζόνης γίνεται κυρίως για την αντιμετώπιση του οιδήματος της ωχράς κηλίδος με σημαντικά καλά αποτελέσματα, συνήθως όμως πρόσκαιρα, με σημαντικότερη παρενέργεια την αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης και τη δημιουργία καταρράκτη.

Η ενδοϋαλοειδική χορήγηση αντιαγγειογενετικών ουσιών αποτελεί το νέο όπλο που δίνει βάσιμες ελπίδες για την αντιμετώπιση του οιδήματος της ωχράς που είναι η βασική αιτία πτώσης της όρασης.

Έχει καταγραφεί ότι λόγω της ισχαιμίας του αμφιβληστροειδούς παράγονται ορισμένες αγγειογενετικές ουσίες «VEGFA» οι οποίες είναι υπεύθυνες για την κατάργηση της στεγανότητας των αγγείων και της ομαλής λειτουργίας της μικροκυκλοφορίας του αμφιβληστροειδούς, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση συστατικών του αίματος ανάμεσα στις στιβάδες του αμφιβληστροειδούς «ΟΙΔΗΜΑ».
Οι ΑΝΤΙ-ΑΓΓΕΙΟΓΕΝΕΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, που χορηγούνται με ένεση μέσα στο μάτι, σε άσηπτες συνθήκες, από εξειδικευμένους οφθαλμιάτρους, δεσμεύουν τις ουσίες VEGFA που εκλύονται στον χωρίς οξυγόνο αμφιβληστροειδή με αποτέλεσμα τη στεγανότητα των αγγείων και τη διακοπή της διαρροής του αίματος στον αμφιβληστροειδή.
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα είναι πολύ ικανοποιητικά και μας δίνουν ελπίδες ότι στο μέλλον θα είναι ακόμη καλύτερα.
Το φάρμακο χορηγείται δωρεάν από τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Υπάρχει συντηρητική αγωγή για την αντιμετώπιση της Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας;

Σήμερα πιστεύουμε, ότι οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή ελάχιστα βοηθά όταν η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια έχει εγκατασταθεί. Εχουν γίνει προσπάθειες καθυστέρησης εμφάνισης των αλλοιώσεων με χορήγηση ΒΙΤΑΜΙΝΩΝ, ΑΓΓΕΙΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ.
Πιστεύεται ότι μόνο η αρμονική συνεργασία παθολόγων - διαβητολόγων - οφθαλμιάτρων και ασθενών θα ελαχιστοποιήσει το πρόβλημα της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας και θα περισώσει τον ανεκτίμητο αγαθό της όρασης.

 

Περικλής Κοσμίδης, Χειρουργός Οφθαλμίατρο
Δ/ντης Τμήματος Laser-Φλουοροαγγειογραφείας
Ιατρικού Κέντρου Αθηνών
www.iatriko.gr

Η λιθίαση του ουροποιητικού συστήματος αποτελεί την τρίτη σε συχνότητα πάθηση μετά τις ουρολοιμώξεις και τις παθήσεις του προστάτη. Σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες αφορά το 4-6% του πληθυσμού. Η πάθηση αυτή είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια και απασχόλησε από πολύ παλιά τους ερευνητές. Η προσπάθεια για την ανεύρεση θεραπείας κινήθηκε προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορά την πρόληψη, δηλαδή την ανάπτυξη προληπτικών θεραπειών, ενώ η δεύτερη την εξεύρεση θεραπευτικών μεθόδων αντιμετώπισης της λιθίασης.

Αιτιολογία της λιθίασης

Έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις που προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο της ανάπτυξης λίθων στο ουροποιητικό σύστημα. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι καμία από αυτές δεν εξηγεί πλήρως την λιθίαση του ουροποιητικού. Επιγραμματικά οι υποθέσεις αυτές είναι:

  1. Η θεωρία του matrix.
  2. Η θεωρία του υπερκορεσμού και
  3. Η θεωρία των αναστολέων της λιθίασης.

Αντιμετώπιση της λιθίασης

Η αντιμετώπιση της λιθίασης παλαιότερα ήταν η χειρουργική αφαίρεση των λίθων με ανοικτή χειρουργική επέμβαση. Αυτό συνέβαινε ως και μια εικοσαετία πριν. Η εξέλιξη όμως των εργαλείων καθώς και η ανακάλυψη νέων οδήγησαν στην ανάπτυξη μεθόδων λιγότερο επεμβατικών και με καλά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση των λίθων. Συνέπεια των παραπάνω είναι η σημαντική ωφέλεια για τον ασθενή. Με τις νέες μεθόδους η θεραπεία της πάθησης μπορεί να γίνει σε πρωιμότερα στάδια, με μικρότερη νοσηρότητα και λιγότερες παρενέργειες. Η αντιμετώπιση της λιθίασης γίνεται με βάση τα δεδομένα από την αντικειμενική εξέταση του ασθενή και με τη βοήθεια των παρακλινικών εξετάσεων.
Στις μεθόδους αντιμετώπισης της λιθίασης περιλαμβάνονται: η εξωσωματική λιθοθρυψία (ESWL), η ουρητηροσκόπηση (URS) και η διαδερμική νεφρολιθοθρυψία (PCNL).

Eξωσωματική λιθοθρυψία (ESWL)

Πρώτοι οι Ρώσοι το 1950 ανέπτυξαν τη θεωρία της χρήσης των ηχητικών κυμάτων για τον κατακερματισμό των λίθων. Ο πρώτος λιθοθρύπτης κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς (Dornier HM1) το 1980. Με τη μέθοδο αυτή ο κατακερματισμός του λίθου επιτυγχάνεται από ηχητικά κύματα κατάλληλης συχνότητας τα οποία όταν εστιάζονται στο λίθο προκαλούν αρχικά διάβρωση και τελικά τη θραύση του. Πριν την εφαρμογή της μεθόδου προηγείται έλεγχος του ασθενούς με εξετάσεις αίματος, ούρων καθώς και έλεγχος της ανατομίας του ουροποιητικού με ενδοφλέβια ουρογραφία. Αντενδείξεις αποτελούν η εγκυμοσύνη, οι διαταραχές πήξης του αίματος, το ανεύρυσμα της αορτής η της νεφρικής αρτηρίας, η παχυσαρκία και οι σκελετικές ανωμαλίες. Έλεγχος του αποτελέσματος γίνεται σε 15 ημέρες μετά την λιθοθρυψία με απλή ακτινογραφία ΝΟΚ ή υπερηχογράφημα. Στις επιπλοκές περιλαμβάνονται η αιματουρία, δημιουργία μικρών συνήθως νεφρικών ή περινεφρικού αιματώματος, υπέρταση (συνήθως σε ηλικίες άνω των 60 ετών), η οξεία λοίμωξη, η δημιουργία λιθιασικής αλυσίδας και σε ποσοστό λιγότερο από 1% εξωνεφρική βλάβη. Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου κυμαίνεται από 63-84% κατά μέσο όρο. Το ποσοστό επιτυχίας εξαρτάται από τη θέση του λίθου και τη σύσταση αυτού.

Ουρητηροσκόπηση (URS)

Η πρώτη ενδοσκόπηση ουρητήρα έγινε το 1912 από τον Young. Έκτοτε επήλθε βελτίωση της μεθόδου και των ενδοσκοπικών εργαλείων. Έτσι σήμερα υπάρχει η δυνατότητα ελέγχου της ουροδόχου κύστεως, των ουρητήρων και της νεφρικής πυέλου. Τα ουρητηροσκόπια διακρίνονται σε άκαμπτα και εύκαμπτα και πλαισιώνονται από πλήθος εργαλείων (λαβίδες σύλληψης, βιοψίας, baskets), καθώς και συστήματα κατακερματισμού λίθων (ηλεκτροϋδραυλικά, υπέρηχοι, laser). Αντενδείξεις ουρητηροσκόπησης αποτελούν οι λοιμώξεις του ουροποιητικού και οι διαταραχές πήξης του αίματος. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει στη λιθοθρυψία με laser που αποτελεί μια σύγχρονη μέθοδο με υψηλά ποσοστά επιτυχίας (91-100%), ανεξαρτήτως σύστασης του λίθου και χαμηλά ποσοστά επιπλοκών.

Διαδερμική νεφρολιθοθρυψία (PCNL)

Η πρώτη αναφορά της μεθόδου έγινε το 1976 από τους Fernstrom Johansson. Αποτελούσε τη μέθοδο εκλογής μέχρι την χρήση της εξωσωματικής λιθοθρυψίας στην καθημερινή πράξη. Εξακολουθεί όμως να αποτελεί μέθοδο εκλογής για την αντιμετώπιση λίθων του νεφρού μεγέθους μεγαλύτερου από 2 εκ. Η προσπέλαση της αποχετευτικής μοίρας του νεφρού γίνεται μέσω του δέρματος, ενώ ο κατακερματισμός του λίθου γίνεται με τη βοήθεια υπερήχων, μηχανικού λιθοθρύπτη ή ηλεκτροϋδραυλικού λιθοθρύπτη. Στο τέλος της διαδικασίας τοποθετείται νεφροστομία για 1-4 ημέρες. Ένα πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι η δυνατότητα συνδυασμού της με εξωσωματική λιθοθρυψία. Ακόμη η νεφροστομία δίνει τη δυνατότητα στον Ουρολόγο της δεύτερης επέμβασης-second look-σε περίπτωση υπολειμματικής λιθίασης. Οι επιπλοκές τις μεθόδου χωρίζονται σε διεγχειρητικές (αιμορραγία 0,5%, τραυματισμός γειτονικών οργάνων 1%, σήψη 2,5%) και μετεγχειρητικές. Στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται ότι το ποσοστό επιτυχίας της μεθόδου αγγίζει το 98%. Το ποσοστό αυτό μειώνεται όσο αυξάνει ο αριθμός και το μέγεθος των λίθων. Τέλος υπάρχει και η λεγόμενη sandwich therapy (συνδυασμός ESWL και PCNL) με ποσοστά επιτυχίας που κυμαίνονται μεταξύ 71-96%.

Συμπεράσματα

Από τα προλεγόμενα γίνεται αντιληπτό ότι στη σημερινή εποχή υπάρχει η δυνατότητα αντιμετώπισης της λιθίασης με διάφορες μεθόδους και με υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Ο Ουρολόγος έχει τη δυνατότητα με τη βοήθεια εξελιγμένων μεθόδων και εργαλείων να ανακουφίσει των πάσχοντα. Πρέπει όμως στο σημείο αυτό να τονιστεί και η πρόληψη η οποία περιλαμβάνει τον τακτικό έλεγχο ασθενών με ιστορικό λιθίασης του ουροποιητικού, την καλή ενυδάτωση αυτού και τη κατάλληλη δίαιτα ανάλογα με τη σύσταση των λίθων.

Γράφει: Μάγδα Τσολάκη ΜD, ΡhD., Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Θεολόγος, Καθηγήτρια στο ΑΠΘ και Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Νόσου Alzheimer

 

Όταν σκεφτόμαστε οι ιατροί, νευρολόγοι, ψυχίατροι ή εκπαιδευμένοι στην άνοια παθολόγοι και γενικοί γιατροί, ποιο είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στους ασθενείς μας με άνοια ή ήπια νοητική διαταραχή, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας τα αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών, που μας δίνουν πληροφορίες για το πώς θα εξελιχθεί ο κάθε ασθενής. Η γνώση αυτή είναι απαραίτητο να την έχει κάθε γιατρός για να μπορεί να μιλάει στους περιθάλποντες, αλλά και στις οικογένειες των ασθενών για το τι περιμένουμε από τη θεραπεία.

Ερωτήματα:

  1. Ο ασθενής μας έχει το αλληλόμορφο γονίδιο ΑΡΟΕ ε4; Εάν το έχει, τότε η εξέλιξη του είναι ταχύτερη από τους ασθενείς που δεν το έχουν.
  2. Ο ασθενής μας είναι ιδιαίτερα μορφωμένος; Υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί η άνοια πολύ αργότερα.
  3. Έχει ο ασθενής αγγειακούς παράγοντες κινδύνου, υπέρταση, σάκχαρο, χοληστερίνη, μεταβολικό σύνδρομο, καπνίζει, είναι παχύσαρκος; Τότε έχει μεγαλύτερη πιθανότητα κατά 50-70% να πάθει άνοια.
  4. Έχει αυξημένη ομοκυστεΐνη ή χαμηλά επίπεδα βιταμίνης Β12; Η εξέλιξη της άνοιας θα είναι ταχύτερη με ταχύτερη συρρίκνωση του εγκεφάλου.

Η εξέταση του ασθενούς με νευροψυχολογικό έλεγχο -ερωτηματολόγια- είναι προς το παρόν η καλύτερη μέθοδος και για τη διάγνωση, αλλά και για την αξιόπιστη παρακολούθηση τους. Τα εργαστηριακά ευρήματα, η μαγνητική τομογραφία, η οσφυονωτιαία παρακέντηση, η λειτουργική απεικόνιση με ΡΕΤ ή SPECT μπορούν να συμβάλουν στη διάγνωση της νόσου πολύ νωρίς, όταν ακόμη τα συμπτώματα μόλις αναγνωρίζονται από τον ίδιο τον ασθενή. Το «Third Canadian Conference on the Diagnosis and Treatment of Dementia» (2006) κατέληξε στο ότι η οσφυονωτιαία παρακέντηση δεν θα πρέπει να γίνεται σε κάθε ασθενή ως εξέταση ρουτίνας, αλλά μόνο όταν υπάρχει διαγνωστικό πρόβλημα. Τα πρόσφατα όμως κριτήρια διάγνωσης υποστηρίζουν την άποψη ότι η ανίχνευση συγκεκριμένων πρωτεϊνών στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό συμβάλλει στην πολύ πρώιμη διάγνωση της άνοιας.

Σήμερα η φαρμακευτική θεραπεία που χρησιμοποιούμε είναι κατεξοχήν σύμπτωματική. Οι αναστολείς που χρησιμοποιούμε (δονεπεζίλη, ριβαστιγμίνη και γκαλανταμίνη), καθώς και η μεμαντίνη είναι τα φάρμακα που καθυστερούν την εξέλιξη και βοηθούν τους ασθενείς με άνοια στα πρώτα και μεσαία στάδια της νόσου χωρίς να αυξάνουν την επιβίωση των ασθενών. Κυκλοφορούν δύο νέες μορφές αυτών των φαρμάκων, το διασπειρόμενο δισκίο δονεπεζίλης και το αυτοκόλλητο της ριβαστιγμίνης.

Οι μη φαρμακευτικές θεραπείες κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην αντιμετώπιση της άνοιας σε όλο τον κόσμο. Πρόσφατη μελέτη από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρία Νόσου Alzheimer έδειξε ότι ασθενείς με ήπια νοητική διαταραχή γίνονται φυσιολογικοί και ασθενείς με ήπια αποτελέσματα αλλάζουν στάδιο. Μένει να αποδείξουμε ότι αυτές οι αλλαγές παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Η πλέον πρόσφατη βιβλιογραφία όσον αφορά στη φαρμακευτική θεραπευτική των ανοιών αναφέρεται σε μεγάλο εύρος παρεμβάσεων, οι οποίες θα αναφερθούν στη συνέχεια επιγραμματικά.

1. Βιταμίνες Β6, Β12 και φολικό

Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η ομοκυστιναιμία μπορεί να είναι παράγων κινδύνου για αγγειακές νόσους, ατροφία του εγκεφάλου, νοητική έκπτωση, νόσο Αλτσχάιμερ, κατάθλιψη και άλλα νοσήματα του εγκεφάλου.

Σε πρόσφατο άρθρο οι Tu και συνεργάτες εκτίμησαν 92 ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ, ερευνώντας τη σχέση μεταξύ των αλλαγών στη νόηση, των επιπέδων της ομοκυστεΐνης και τις βλάβες στη λευκή ουσία του εγκεφάλου. Βρήκαν ότι τα επίπεδα της ομοκυστεΐνης των ασθενών με Αλτσχάιμερ δεν διέφεραν από αυτά των φυσιολογικών και τα επίπεδα της ομοκυστεΐνης δεν συσχετίζονταν με τα νοητικά αποτελέσματα στις ανάλογες κλίμακες.
Όμως τα επίπεδα της ομοκυστεΐνης στο πλάσμα σχετίζονταν με ταχεία έκπτωση στις νοητικές λειτουργίες και περισσότερες βλάβες στη λευκή ουσία που φαίνονται στη μαγνητική τομογραφία.

2. Συνδυασμοί φυτών

Θεραπείες με εκχυλίσματα φυτών έδειξαν ότι μπορεί να βοηθήσουν στην αϋπνία, στη διέγερση, στην επιθετικότητα, στον τρόμο-τρέμουλο κατά τη διάρκεια του ύπνου και τις μυοκλονίες του ύπνου.

3. Στρατηγικές κατά της φωσφορυλιώσεως της τ-πρωτεΐνης

Κύριο παθογνωμονικό χαρακτηριστικό της εξέλιξης της νόσου Αλτσχάιμερ είναι η υπερβολική φωσφορυλίωση της τ-πρωτεΐνης που σταθεροποιεί τα μικροσωληνάρια μέσα στο κύτταρο. Έχει γίνει σημαντική έρευνα να βρεθούν οι κινάσες που εμπλέκονται σ' αυτή τη διαδικασία, καθώς επίσης έχουν δοκιμασθεί φάρμακα που εμποδίζουν τη λειτουργία αυτών των κινασών. Αυτές οι δοκιμές αλλάζουν το πλαίσιο της ανάπτυξης νέων φαρμάκων για τη νόσο Αλτσχάιμερ.

4. Στατίνες

Αν και στα πειραματόζωα φαίνεται ότι π ατορβαστατίνη εμποδίζει την ανάπτυξη των νευροπαθολογικών βλαβών που έχουν σχέση με τη νόσο Αλτσχάιμερ, μελέτη ανασκόπησης της Cochraine Library για την αποτελεσματικότητα των στατινών στους ασθενείς με άνοια καταλήγει στο ότι δεν υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ακόμη για την αποτελεσματικότητα των στατινών στη νόσο Αλτσχάιμερ.

Τέλος, ενώ θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλές υποσχόμενες φαρμακευτικές θεραπείες, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι περιμένουμε σύντομα τα αποτελέσματα μελετών που έχουν στόχο το β-αμυλοειδές, τα αποτελέσματα του δεύτερου εμβολίου, καθώς το πρώτο είχε ανεπιθύμητες ενέργειες.

Παρ' όλη την πρόοδο σήμερα σε όλα τα επιστημονικά πεδία, χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια στη βασική έρευνα και στην ανακάλυψη φαρμάκων τόσο για την προφύλαξη όσο και για την αντιμετώπιση της άνοιας.
Τέτοιου είδους αποτελέσματα μπορούν να προσφέρουν κατευθύνσεις στην κυβέρνηση για αποτελεσματικότερες αποφάσεις, έτσι ώστε να ελαττωθεί η επίπτωση τhς άνοιας στhν Ελλάδα.

 

Μάγδα Τσολάκη ΜD, ΡhD.
Νευρολόγος-Ψυχίατρος, Θεολόγος, Καθηγήτρια στο ΑΠΘ
Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Νόσου Alzheimer

 

Ένθετο Health, Ελεύθερος Τύπος

Η Ν. Πάρκινσον είναι μία αργά εξελισσόμενη, εκφυλιστική νόσος του εγκεφάλου η οποία σε πρώτο στάδιο επηρεάζει το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την κίνηση. Καθώς όμως η ασθένεια εξελίσσεται, προσβάλλει κι άλλες περιοχές του εγκεφάλου.

Συγκεκριμένα, η ασθένεια προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα στις εγκεφαλικές περιοχές που καλούνται βασικά γάγγλια και μέλαινα ουσία. Τα νευρικά κύτταρα στη μέλαινα ουσία παράγουν την ντοπαμίνη, ένα νευροδιαβιβαστή, που είναι απαραίτητη για την εκτέλεση και τον έλεγχο των κινήσεων του σώματος.
Τα χαμηλά επίπεδα ντοπαμίνης έχουν σαν αποτέλεσμα να εμφανίζονται συμπτώματα όπως τρόμος, βραδυκινησία, δυσκαμψία και αστάθεια στη στάση και βάδιση.

Η αιτιολογία της νόσου είναι ως επί το πλείστον άγνωστη.  Συνολικά, η νόσος αυτή είναι μια από τις πιο κοινές νευρολογικές εκφυλιστικές παθήσεις. Περίπου ένας στους εκατό, ηλικίας πάνω από 60, θα εμφανίσει τη Ν. Πάρκινσον και ένας στους είκοσι σε ηλικία κάτω των 40 ετών. Η τελευταία αποτελεί και  την νεανική μορφή της νόσου  με πολλές ιδιαιτερότητες και επίπτωση στην εργασία την οικογένεια και την εργασία. Περισσότερο από το 80% της παραγωγής ντοπαμίνης, έχει χαθεί πριν καν αρχίσουν να εμφανίζονται τα συμπτώματα της ασθένειας. Καθημερινές ασχολίες, όπως το περπάτημα και η γραφή γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

Τα βασικά συμπτώματα της Ν. Πάρκινσον είναι η βραδύτητα των κινήσεων, η μυϊκή δυσκαμψία ή ο τρόμος (τρέμουλο) κυρίως ενός άνω άκρου και η κακή στάση και ισορροπία. Τα συμπτώματα αναπτύσσονται αργά και προχωρούν βαθμιαία.

Ο τρόμος  είναι το πιο συχνό σύμπτωμα της νόσου, αλλά απουσιάζει από το 1/3 των ανθρώπων που βρίσκονται στο αρχικό στάδιο. Ξεκινά, συνήθως, από το ένα χέρι και μετά εμφανίζεται και στην άλλη πλευρά. Παρατηρείται κυρίως στην ηρεμία και επιτείνεται όταν ο ασθενής είναι αγχωμένος. Εξαφανίζεται δε στη διάρκεια του ύπνου.

Οι αργές κινήσεις  (βραδύτητα) παρατηρούνται σχεδόν σε όλους τους ασθενείς με Ν. Πάρκινσον. Συνήθως, περπατούν πιο αργά με τάση να παραπατούν. Η βραδυκινησία γίνεται ακόμη πιο φανερή στην έλλειψη εκφραστικότητας του προσώπου και μειωμένης ταλάντευσης των βραχιόνων κατά το περπάτημα. Διστακτικότητα κατά την έναρξη στο περπάτημα ή πλησιάζοντας πόρτες (πάγωμα) μπορεί να εμφανιστούν αργότερα. Καθημερινές ασχολίες, όπως το ντύσιμο και η γραφή αρχίζουν να γίνονται όλο και δυσκολότερες.  Η ομιλία  γίνεται πιο αδύναμη.

Η δυσκαμψία  των μυών είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο για τους ασθενείς με Ν. Πάρκινσον, οι οποίοι δυσκολεύονται να σηκωθούν από την καρέκλα, αλλά ακόμα και να κάνουν λεπτές κινήσεις όπως να κουμπώσουν το πουκάμισό τους.

Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν πόνους και ενοχλήσεις στα χέρια και τα πόδια, άγχος και κατάθλιψη, βραδύτητα σκέψης και μνήμης και ανήσυχο ύπνο. Η δυσκοιλιότητα και τα προβλήματα κύστης είναι πολύ συνηθισμένα και ιδιαίτερα η τάση για συχνή ούρηση με αίσθημα επείγουσας ανάγκης. Σεξουαλικά προβλήματα μπορεί, επίσης, να απασχολούν αρκετούς ασθενείς.

Σημαντικό στην αντιμετώπιση της νόσου είναι  η αντιμετώπισή της από μια ομάδα επιστημόνων.  Και αυτό γιατί πέρα από τα συμπτώματα που οφείλονται στην νόσο μετά την πενταετία εμφανίζονται κινητικά προβλήματα από την χρήση των φαρμάκων που δυσκολεύουν σημαντικά την καθημερινότητα του ασθενή.

Στην ομάδα αυτή κεντρικό ρόλο έχει ο ειδικός νευρολόγος όπου ρυθμίζει την θεραπεία είτε με φάρμακα, είτε χειρουργικά  με την εμφύτευση διεγέρτη στον εγκέφαλο, ο νευροψυχολόγος για τα προβλήματα μνήμης και την ψυχολογική υποστήριξη, ο λογοθεραπευτής για τα προβλήματα λόγου και την αντιμετώπισή τους με εφαρμογή της μεθόδου LSVT, ο φυσικοθεραπευτής, για την βελτίωση της βάδισης και της ισορροπίας, και ο γυμναστής για την μυϊκή ενδυνάμωση και φυσική κατάσταση.

Επίσης σημαντικό είναι η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης και δράσης.  Η Ελληνική εταιρεία εθελοντών και ασθενών ν. Πάρκινσον, ΕΠΙΚΟUΡΟΣ κίνηση  οργανώνει συναντήσεις ενημέρωσης με θέματα όπως:

α)  Μαθαίνω για την Νόσο του Πάρκινσον

β) Μαθαίνω για το  DBS  (χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου Πάρκινσον για άτομα κάτω των 70 ετών) και συγκροτεί τακτικά την  Ομάδα ψυχοεκπαίδευσης για DBS - προετοιμάζομαι για το DBS,  για άτομα που αναμένουν να χειρουργηθούν.

Πληροφορίες για την ν. Πάρκινσον και την ΕΠΙΚΟUΡΟΣ κίνηση μπορείτε να βρείτε στον κόμβο  www.parkinsonportal.gr  . Μπορείτε να γραφτείτε μέλη της εταιρείας και να συμμετέχετε σε συναντήσεις γνωριμίας στα τηλέφωνα 210 2135817, ώρες γραφείου.

 

Ο αθλητής αθλούμενος έντονα πράγματι κινδυνεύει έως δυόμισι φορές περισσότερο από τον αντίστοιχο συνομήλικό του. Ο αθλητής μπορεί να προφυλαχθεί αντιμετωπίζοντας σωστά όλους τους ορατούς κινδύνους. Οι ορατοί κίνδυνοι αντιμετωπίζονται είτε με την αποφυγή κάθε δραστικής ουσίας που υποτίθεται τον δυναμώνει (ουσίες ντόπινγκ) είτε με τη διάγνωση των επικίνδυνων καρδιοπαθειών και τη θεραπεία τους.

Οσον αφορά τους αόρατους κινδύνους, αυτοί έχουν σχέση με το DNA του αθλητή, δηλαδή τη δομή των γονιδίων του. Επειδή όμως η γονιδιακή μελέτη δεν είναι καθόλου εύκολη, είναι αναγκαία η διερεύνηση του κατά πόσο υπάρχει αιφνίδιος θάνατος στους προγόνους του αθλητή, σε νεαρή ηλικία. Το στοιχείο αυτό υποχρεώνει τον γιατρό να προβεί σε πλήρη γονιδιακό έλεγχο του αθλητή, δεδομένου ότι η ύπαρξη θανάτου υποδηλώνει γονιδιακή επιβάρυνση.

Ο αθλητής πρέπει να υποβάλλεται στην κλασική καρδιολογική μελέτη πριν αρχίσει τον επαγγελματικό αθλητισμό με ηλεκτροκαρδιογράφημα, ηχωκαρδιογράφημα και τεστ κοπώσεως. Η μελέτη αυτή στοχεύει στο να αποκλείσει επικίνδυνες καρδιοπάθειες, που εάν υπάρχουν, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Πρώτη σε συχνότητα αιφνίδιου αθλητικού θανάτου είναι η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια (25%). Πολλές φορές, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει ο γιατρός την υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια από την απλή υπερτροφία του μυοκαρδίου, που αποτελεί φυσιολογική συνέπεια της έντονης και υπερβολικής άσκησης. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να διευκρινισθεί τι πραγματικά συμβαίνει.

Οι μυοκαρδίτιδες, δηλαδή η φλεγμονή του μυοκαρδίου από διάφορες λοιμώξεις, είναι υπεύθυνες για το 5% των αιφνίδιων θανάτων. Γι' αυτό ύστερα από κάθε λοίμωξη (π.χ. γρίπη) ο αθλητής πρέπει να εξετάζεται από τον γιατρό του προκειμένου να επανέλθει στην αθλητική του δραστηριότητα, δεδομένου ότι πολλές φορές η μυοκαρδίτιδα δεν γίνεται αντιληπτή από τον άρρωστο όταν δεν υπάρχουν σαφή συμπτώματα.

Από τις μυοκαρδιοπάθειες που χαρακτηρίζονται από διάταση της καρδιάς, ξεχωρίζουν η αρρυθμιογόνος μυοκαρδιοπάθεια της δεξιάς κοιλίας (3%) καθώς και η διατατική μυοκαρδιοπάθεια της αριστεράς κοιλίας (2%) που είναι άγνωστης αιτιολογίας.

Εκτός από τις μυοκαρδιοπάθειες, άλλες επικίνδυνες παθήσεις είναι η ανώμαλη έκφυση εκ γενετής των στεφανιαίων αρτηριών, με ποσοστό αιφνίδιου θανάτου που διαμορφώνεται περί το 14%, η ρήξη ανευρύσματος της αορτής (3%), το γνωστό Σύνδρομο Marfan, η αθηροσκλήρωση των στεφανιαίων αρτηριών χωρίς κανένα σύμπτωμα (2,5%), καθώς και η ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας με μυξωματώδη εκφύλισή της (2,5%).

Αιφνίδιο θάνατο με φυσιολογική καρδιά σε υψηλό ποσοστό (20%) μπορεί να προκαλέσει ένα απότομο ισχυρό κτύπημα στο στήθος, π.χ. από μπάλα του φουτμπόλ ή μπαλάκι του γκολφ, χωρίς ο αθλητής να έχει κανένα καρδιολογικό πρόβλημα.

Τέλος, η θερμοπληξία μπορεί να προκαλέσει αιφνίδιο θάνατο (1,5%), όταν δηλαδή ο αθλητής αγωνίζεται σε συνθήκες καύσωνα. Ολες αυτές οι παθήσεις, μαζί με σπάνια σύνδρομα που προκαλούν αρρυθμίες (σύνδρομο Brugada, μακρύ QT κ.λπ.), μπορεί να οδηγήσουν σε αιφνίδιο θάνατο.

Γενικώς, η αντιμετώπιση του αιφνίδιου θανάτου με απινιδωτή είναι πρωταρχικής σημασίας για τη σωτηρία του αθλητή. Είναι πιο ουσιαστική από τις μαλάξεις της καρδιάς, όταν γίνεται στα πρώτα 3 λεπτά από την καρδιακή ανακοπή.

Εάν υπήρχε απινιδωτής στο γήπεδο της Λιβόρνο ώστε να ενεργοποιηθεί μέσα στα πρώτα λεπτά από το σταμάτημα της καρδιάς του Μοροζίνι, ίσως να ήταν σήμερα ζωντανός.

 

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία

Από: Ελληνική Καρδιολογική Εταιρία

 

Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν ΚΑ. Η ΚΑ είναι συχνή και σοβαρή πάθηση. Μάλιστα χειροτερεύει με το χρόνο και δεν έχει ριζική θεραπεία. Λογικό είναι να τρομάξετε όταν σας πει ο γιατρός σας ότι έχετε ΚΑ. Όταν όμως κατανοήσει κανείς την πάθησή του και ακολουθήσει τις θεραπευτικές οδηγίες που του δίνει ο γιατρός του, κάνοντας και ο ίδιος απλές αλλαγές στον τρόπο ζωής του, μπορεί να ζήσει περισσότερο, έχοντας μια ποιότητα ζωής πολύ καλύτερη.

Πως δουλεύει φυσιολογικά η καρδιά

Η καρδιά είναι ένας ειδικός μυς που λειτουργεί σαν αντλία και στέλνει αίμα και μαζί με αυτό οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά σε όλο το σώμα. Η καρδιά χωρίζεται σε δυο μέρη, τη δεξιά και την αριστερή καρδιά. Από τους πνεύμονες, το πλούσιο με οξυγόνο αίμα μεταφέρεται στην αριστερή καρδιά που το στέλλει με δύναμη σε όλο το σώμα. Από το σώμα, το αίμα μεταφέρεται με αγγεία, απαλλαγμένο από τα θρεπτικά συστατικά, πίσω στη δεξιά καρδιά που με τη σειρά της το στέλλει στους πνεύμονες για να εμπλουτισθεί πάλι με οξυγόνο.

Τι είναι ΚΑ

Η ΚΑ είναι μια σοβαρή πάθηση στην οποία η καρδιά είναι αδύνατη και δεν μπορεί να στείλει αρκετή ποσότητα αίματος σε όλο το σώμα, με αποτέλεσμα το σώμα να μην παίρνει την ποσότητα του οξυγόνου και τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζεται για να δουλέψει φυσιολογικά. Και επειδή το αίμα και το οξυγόνο δεν φτάνουν για να θρέψουν τους μυς και τα όργανα του σώματος, οι μυς κουράζονται και ο ασθενής με ΚΑ εμφανίζει εύκολη κόπωση. Αλλά παράλληλα δεν επιστρέφει και αρκετό αίμα στην καρδιά, περιμένοντας ένα δυνατό τράβηγμα που δεν έρχεται. Μαζεύεται τότε το αίμα στις φλέβες, περιμένοντας να γυρίσει στην καρδιά και αυξάνεται η πίεση μέσα σε αυτές, οπότε και αρχίζουν να βγαίνουν υγρά στους γύρω ιστούς, κυρίως στα πόδια και την κοιλιά. Υγρό μαζεύεται και στους πνεύμονες γιατί δεν μπορεί να γυρίσει εύκολα στην αριστερή καρδιά και προκαλεί συμφόρηση στους πνεύμονες και δύσπνοια. ΄Ετσι δικαιολογούνται τα κύρια συμπτώματα της ΚΑ που είναι η εύκολη κόπωση και η δύσπνοια. Στην κατάσταση αυτή το σώμα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα κάνοντας κάποιες προσαρμογές αλλά μόνο για λίγο χρονικό διάστημα τα καταφέρνει. Στο τέλος οι προσπάθειες αυτές του οργανισμού όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά οδηγούν στην αυτοκαταστροφή.

Που οφείλεται η KA. Ποια είναι η αιτία που την προκαλεί

Η αδυναμία αυτή της καρδιάς μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες. Μπορεί μια καρδιά να κουρασθεί γιατί έχει να αντιμετωπίσει για αρκετό διάστημα αυξημένη πίεση στα αγγεία, οπότε «ζορίζεται» και εξαντλείται από το πολύ ζόρισμα. Η κύρια αιτία που προκαλεί ΚΑ είναι η στεφανιαία νόσος. ΄Ενα έμφραγμα του μυοκαρδίου νεκρώνει κάποιο μέρος της καρδιάς και ελαττώνει τη δύναμή της. ΚΑ μπορεί να εμφανισθεί σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά συνήθως αφορά μεγάλες ηλικίες. Είναι πιο σπάνια σε ηλικίες < 65 ετών (περίπου 1%). Είναι όμως αρκετά συχνή σε ηλικίες 75-85 ετών (7%), στις οποίες και αποτελεί την κύρια αιτία νοσηλείας. ΄Αλλες αιτίες που προκαλούν ΚΑ είναι παθήσεις των βαλβίδων, των πνευμόνων, λοιμώξεις (μυοκαρδίτιδα), μυοκαρδιοπάθειες, συγγενείς καρδιοπάθειες κ.α.

Πως αλλάζει η κατάσταση της καρδιάς με το χρόνο

Όπως ήδη αναφέραμε η ΚΑ είναι μια χρόνια σοβαρή πάθηση που χειροτερεύει με το χρόνο. Ο ρυθμός με τον οποίο χειροτερεύει δεν είναι προβλέψιμος και διαφέρει από ασθενή σε ασθενή. Σε ορισμένους τα συμπτώματα παραμένουν σταθερά για μήνες ή χρόνια ενώ σε άλλους χειροτερεύουν προοδευτικά χρόνο με χρόνο. Υπάρχουν πάλι περιπτώσεις που ενώ διατηρούνται σχετικά σταθερά με τα φάρμακα που παίρνει ο ασθενής, ξαφνικά χειροτερεύουν είτε γιατί εμφανίστηκε μια αρρυθμία, είτε μια λοίμωξη, είτε μια καρδιακή προσβολή (ένα έμφραγμα). Μια άλλη συνηθισμένη αιτία που απορυθμίζει μια χρόνια σταθερή ΚΑ είναι η μη συμμόρφωση του ασθενούς στη θεραπευτική αγωγή ή στους διαιτητικούς περιορισμούς. Είναι λοιπόν σημαντικό να καταλάβουν οι ασθενείς την αξία της συμμόρφωσης στην αγωγή που τους έδωσε ο γιατρός. Δεν πρέπει να σταματούν ούτε να αλλάζουν τα φάρμακα από μόνοι τους. Γιατί τα φάρμακα όχι μόνο θα τους κρατήσουν σε μια ισορροπία αλλά και θα τους βοηθήσουν να ζήσουν περισσότερο έχοντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Εξετάσεις που γίνονται συνήθως

Αν υποψιαστεί κανείς ότι έχει ΚΑ ή αν έχει κάποια από τα συμπτώματα που προκαλεί η ΚΑ, τότε θα επισκεφτεί το γιατρό του. Αν ο γιατρός παίρνοντας το ιστορικό και μετά από εξέταση υποπτευθεί ότι ο εξεταζόμενος ασθενής έχει ΚΑ, τότε θα ζητήσει ορισμένες εξετάσεις για να επιβεβαιώσει την υποψία του και πολλές φορές να καταλάβει και την αιτία που προκάλεσε την ΚΑ. Μετά από το ιστορικό και την κλινική εξέταση το πρώτο που θα κάνει ο γιατρός είναι ένα ΗΚΓ. Θα ζητήσει στη συνέχεια μια ακτινογραφία θώρακος και θα στείλει και αίμα για να κάνει ορισμένες αναλύσεις. ΄Ενα υπερηχογράφημα καρδιάς είναι πολύτιμο στη φάση αυτή γιατί θα δείξει το μέγεθος του προβλήματος. Για να μάθει στη συνέχεια ο γιατρός κάποιες λεπτομέρειες της πάθησής σας ή για να διευκρινίσει την αιτία που την προκάλεσε, μπορεί να ζητήσει και άλλες εξετάσεις, όπως αέρια αίματος, δοκιμασία κόπωσης, σπινθηρογράφημα, στεφανιογραφία, αξονική τομογραφία κ.α

Διαχείρηση της ΚΑ από τον ασθενή και το γιατρό

Η πιο αποτελεσματική θεραπεία της ΚΑ γίνεται με φάρμακα και αλλαγή του τρόπου ζωής. Ακόμα και απλά πράγματα όπως καθημερινό περπάτημα, παρακολούθηση της δίαιτας (περιορισμός στο αλάτι) αποφυγή καπνίσματος και αλκοόλ, μπορεί να κάνουν τη διαφορά στα συμπτώματα και την ποιότητα ζωής. Ο ασθενής με ΚΑ πρέπει να παρακολουθεί το βάρος του (με καθημερινό ζύγισμα), την πίεση και τις σφύξεις του. Να καταγράφει τις μετρήσεις σε ένα πίνακα και να το δείχνει στο γιατρό του σε κάθε επίσκεψη. Αν παρατηρήσει μεγάλη αλλαγή στις μετρήσεις, όπως όταν πάρει ας πούμε αρκετό βάρος (περισσότερο από 2 κιλά σε 3 ημέρες), τότε πρέπει να ενημερώσει το γιατρό του. Στο ίδιο διάγραμμα που πρέπει να διατηρεί ο ασθενής καλό είναι να αναφέρει και οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή διαπιστώσει στα συμπτώματά του, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Για παράδειγμα μπορεί να αναφέρει ότι τελευταία αναγκάζεται να ξυπνάει τη νύκτα λόγω δύσπνοιας και θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι ή ότι νοιώθει την ανάγκη να χρησιμοποιήσει 4 αντί δύο μαξιλάρια που χρησιμοποιούσε πριν, για να κοιμηθεί. Σε μια μεριά της κάρτας πρέπει να αναγράφεται και η ημερομηνία του επόμενου ραντεβού με το γιατρό. Και σε άλλο μέρος τα φάρμακα με τη σειρά και τις δόσεις

Τι συμπτώματα πρέπει να "περιμένει" ο ασθενής με ΚΑ και τι πρέπει να κάνει όταν εμφανισθούν

Ο ασθενής πρέπει να ανησυχήσει όταν έχει πόνο στο στήθος που επιμένει και δεν περνάει με υπογλώσσιο χάπι (νιτρογλυκερίνη). Αυτό το σύμπτωμα το έχουν ασθενείς με ΚΑ που έχουν και στεφανιαία νόσο και συνήθως το αναγνωρίζουν και παίρνουν το χάπι τους νωρίς, καθιστοί πάντα στο κρεβάτι. ΄Οταν εμφανισθεί δυσκολία στην αναπνοή (δύσπνοια) που επιμένει μετά από κάποια δραστηριότητα και δεν περνάει με την ανάπαυση, τότε ο ασθενής πρέπει να αναζητήσει βοήθεια. Αν έχει την εμπειρία και έχει πάρει οδηγίες από το γιατρό του μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιο διουρητικό επιπλέον. Αν ακόμη ο ασθενής αισθάνεται ότι κουράζεται πιο εύκολα από πριν ή νοιώθει την καρδιά του να κτυπάει γρήγορα ή αισθάνεται αρρυθμία (κλώτσημα, φτερούγισμα), τότε πρέπει να αναζητήσει βοήθεια. Αν πάλι δει την κοιλιά του να φουσκώνει ή έχει βάρος στο δεξιό μέρος της κοιλιάς, τότε καλύτερα να το αναφέρει στο γιατρό του. Βήχας, ανορεξία, ναυτία, πρήξιμο στα πόδια, είναι συμπτώματα που πρέπει να καταγραφούν και να αναφερθούν. Στους ηλικιωμένους καλύτερα να έχουμε γραμμένο το τηλέφωνο του γιατρού τους με μεγάλα γράμματα για πρώτη ζήτηση.

Τι άλλο πρέπει να κάνει ο ασθενής με ΚΑ

Μια άλλη σημαντική προϋπόθεση είναι να παίρνει ο ασθενής όλα τα φάρμακα που του έδωσε ο γιατρός χωρίς να παραλείπει κανένα στην ώρα του γιατί δεν είναι και λίγα. Να κρατάει ο ασθενής σημειώσεις με τα σκευάσματα και τις δόσεις ελεγχόμενος αν υπάρχει η δυνατότητα από κάποιο στενό συγγενή του. Αν μέσα στα πλαίσια της θεραπείας του έχει τοποθετηθεί και κάποια συσκευή όπως βηματοδότης, απινιδωτής πρέπει να είναι σε άμεση επαφή με το γιατρό και το εργαστήριο όπου εμφυτεύθηκε για τακτική παρακολούθηση και έλεγχο. Επειδή μια από τις αιτίες που απορυθμίζουν συχνά μια ΚΑ είναι οι λοιμώξεις καλό είναι ο ασθενής να βρίσκεται σε επικοινωνία πάντα με το γιατρό του να κάνει τα απαραίτητα εμβόλια για να προφυλάσσεται από αυτές. Σε ορισμένες περιπτώσεις ΚΑ, χρειάζεται και αντιπηκτική αγωγή (κολπική μαρμαρυγή, προσθετική βαλβίδα), οπότε πρέπει να γίνεται σωστός έλεγχος και ποαρακολούθηση ανά τακτά διαστήματα.

Υπάρχουν όμως και πιο απλά πράγματα που μπορεί να κάνει ο ασθενής είτε από μόνος του είτε μετά από συμβουλή του γιατρού του, όπως η μέτρηση της αρτηριακής πίεσης και των σφύξεων, πράγμα που κινητοποιεί τον ασθενή να συμμετέχει ενεργά στη θεραπεία του, ενισχύοντας έτσι και την αυτοπεποίθησή του. Το να αλλάζει τις εμπειρίες του ένας ασθενής με ένα άλλο σε χώρους συνάθροισης όπως καφενεία, γηροκομεία, ΚΑΠΗ, είνα καλό και ενθαρρύνεται από το γιατρό. Οι ασθενείς κουβεντιάζοντας καθησυχάζουν, γνωρίζοντας πια ότι δεν είναι μόνοι και μαθαίνουν από τα λάθη και τις εμπειρίες των άλλων. Αυτό το διαπιστώνουμε και στις συζητήσεις που κάνουν σε χώρους αναμονής για εξέταση, για έλεγχο βηματοδότη για ηχοκαρδιογράφημα. Στους ηλικιωμένους αρέσει να αλλάζουν γνώμη με άλλους και ιδιαίτερα αν έχουν περίπου το ίδιο πρόβλημα (φέρουν βηματοδότη, έχουν κάνει bypass).

Προσέχοντας την υγεία γενικά, ελέγχοντας και άλλες παθήσεις που συνυπάρχουν

Οι ηλικιωμένοι ασθενείς με ΚΑ συνήθως έχουν και άλλες παθήσεις όπως αναιμία, νεφρική ανεπάρκεια, αποφρακτική πνευμονοπάθεια, υπέρταση, διαβήτη κ.α. Είναι απαραίτητο να παρακολουθούν και τις άλλες παθήσεις σε συνεννόηση πάντα με τον καρδιολόγο και με γιατρό άλλης ειδικότητας όπου χρειάζεται (πνευμονολόγο, νεφρολόγο, διαβητολόγο). Φαίνεται λοιπόν ότι με καλύτερη κατανόηση της πάθησης τους και με απλές αλλαγές στον τρόπο ζωής αρκετοί ασθενείς με ΚΑ μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την ποιότητα της ζωής τους.

Οι ωοθηκικές κύστεις είναι ένα από τα συχνότερα γυναικολογικά προβλήματα. Αφορά όλες τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και κατ' επέκταση και τις έφηβες.

Συνήθως αποτελούν τυχαίο εύρημα. Όταν προκαλούν συμπτώματα, υπάρχει πόνος, αίσθηση βάρους ή πίεσης στην κοιλιά, ή/και αιμορραγία. Ο πόνος ποικίλει σε ένταση. Συχνά εμφανίζεται κατά τη σεξουαλική επαφή ή την έντονη σωματική άσκηση. Επίσης, είναι συχνές και οι διαταραχές στη συχνότητα εμφάνισης της περιόδου ή και στην ποσότητα του αίματος. Για να θεωρηθεί κύστη, πρέπει το μόρφωμα να έχει μέση διάμετρος μεγαλύτερη από 15mm.

Το μεγαλύτερο μέρος από αυτές είναι απλές κύστεις. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ωοθυλάκια που δεν μπόρεσαν τελικά να «σπάσουν».

Άλλες καλοήθεις κύστες ωοθηκών είναι:

  1. Τα ενδομητριώματα, επίσης γνωστά ως «σοκολατοειδείς κύστεις» (επειδή περιέχουν παλαιό αίμα), που προκαλούνται από την παρουσία ενδομητρικού ιστού εκτός μήτρας και πιο συγκεκριμένα πάνω στην ωοθήκη. Συνήθως εμφανίζονται στις ενήλικες, αλλά υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν και σε νεαρές ηλικίες.
  2. Οι αιμορραγικές κύστεις εμφανίζονται όταν συγκεντρώνεται μέσα σε αυτές αίμα, από κάποιο μικρό αγγείο, που σπάει στο τοίχωμα της κύστης. Οι περισσότερες απορροφώνται μόνες τους, χωρίς να χρειαστούν χειρουργείο. Χειρουργική αντιμετώπιση χρειάζονται αυτές που αυξάνουν πολύ σε μέγεθος ή όταν αυτές σπάσουν και το αίμα «χύνεται» μέσα στην κοιλιά, προκαλώντας έντονο πόνο.
  3. Οι δερμοειδείς κύστεις αποτελούν περίπου το 20% όλων των ωοθηκικών βλαβών. Είναι καλοήθης, με μέγεθος περίπου 5-15 cm. Οι κύστες αυτές πρέπει να αφαιρούνται, καθώς υπάρχει πιθανότητα κακοήθους εξαλλαγής περίπου 2%.

Η διαγνωστική προσέγγιση αρχίζει με την κλινική εξέταση, που παρέχει σημαντικές πληροφορίες.
Το διακολπικό υπερηχογράφημα και το έγχρωμο Doppler αποτελούν την απεικονιστική μέθοδο πρώτης γραμμής. Σπανιότερα, μπορεί να χρησιμοποιηθούν η μαγνητική (MRI) ή/και η υπολογιστική τομογραφία. Οι καρκινικοί δείκτες (εργαστηριακές εξετάσεις αίματος), έχουν πολύ μικρή συμβολή στη διάγνωση.

Η αντιμετώπιση των κύστεων ωοθήκης περιλαμβάνει την παρακολούθηση, τη φαρμακευτική θεραπεία και τη χειρουργική αντιμετώπιση. Ο τρόπος αντιμετώπισης εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Οι σημαντικότεροι παράγοντες περιλαμβάνουν το μέγεθος, τον τύπο της κύστης και την ηλικία της γυναίκας. Σημαντικό ρόλο παίζει και το εάν η γυναίκα έχει ολοκληρώσει ή όχι τον αναπαραγωγικό της προγραμματισμό.

Σε νεαρές γυναίκες με λειτουργικές κύστεις ωοθηκών, χωρίς συμπτώματα, είναι αρκετή η απλή παρακολούθηση. Δεν χρειάζεται άλλη θεραπευτική παρέμβαση. Τα αντισυλληπτικά χάπια χρησιμοποιούνται από πολλούς ιατρούς, ακόμα και σήμερα, αλλά δεν φαίνεται να προσφέρουν κάτι σημαντικό. Είναι όμως σίγουρο ότι τα αντισυλληπτικά χάπια προστατεύουν από την εμφάνιση νέων λειτουργικών κυστών ωοθήκης.

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι αναγκαία όταν:

  • οι κύστεις δεν υποχωρούν
  • προκαλούν συμπτώματα
  • είναι ύποπτες για κακοήθεια.

Η χειρουργική αντιμετώπιση περιλαμβάνει δυο μεθόδους:

  1. την ανοιχτή (λαπαροτομία)
  2. την κλειστή (λαπαροσκοπική αφαίρεση)

Κύστεις ωοθήκης σε παιδιά

Πριν ακόμα γεννηθεί ένα κορίτσι δέχεται την επίδραση των οιστρογόνων της μητέρας του. Έτσι, το θήλυ έμβρυο μπορεί να εμφανίζει κύστεις ωοθηκών, αν και βρίσκεται ακόμα στην κοιλία της μητέρας του. Τις κύστεις αυτές μπορούμε να τις δούμε με το υπερηχογράφημα, μεταξύ της 28ης και 32ης εβδομάδας κύησης, περίπου. Περίπου 1 στις 2500 θηλυκά έμβρυα θα εμφανίσει κύστεις στις ωοθήκες, πριν ακόμα γεννηθεί.

Τεράστιες εμβρυικές κύστεις μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρά προβλήματα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να γίνεται αναρρόφηση των κύστεων αυτών πριν ακόμα από τη γέννηση. Πολλοί γυναικολόγοι συνιστούν η αναρρόφηση να γίνεται σε κύστεις με διάμετρο μεγαλύτερη από 4 cm. Συχνά η κύστη ξαναεμφανίζεται μετά την αναρρόφηση.

Τέλος, αν και σπάνια, το ποσοστό κακοήθειας φαίνεται να είναι μεγαλύτερο απ΄ ότι σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Κύστεις ωοθηκών στην εφηβεία

Οι ωοθηκικές κύστεις είναι πολύ συχνές στην εφηβεία. Η πιο συχνή αιτία είναι διαταραχή της ωοθυλακιορρηξίας. Το ωοθυλάκιο δεν «σπάει» και έτσι συνεχίζει να μεγαλώνει. Οι κύστεις ωχρού σωματίου μπορούν να φτάσουν σε διάμετρο μέχρι και 6 cm. Στην περίπτωση που «σπάσουν» (ρήξη κύστεως) μπορεί να προκληθεί σημαντική αιμορραγία από την ωοθήκη. Σε πολλές έφηβες υπάρχει πόνος και ανωμαλίες της περιόδου. Στις έφηβες ο στόχος της αντιμετώπισης είναι πάντα να αποφύγουμε όσο το δυνατό περισσότερο τη χειρουργική επέμβαση.

 

 

Γράφει: Χρήστος Ξυπνητός, Γενικός Ιατρός, ΙΚΑ Λεωφ. Αλεξάνδρας, Μέλος Δ.Σ Ελληνικής Εταιρείας και Εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας

 

Κάθε γυναίκα βιώνει διαφορετικά την έμμηνο ρύση της κάθε μήνα. Παρόλο που ορισμένες ούτε καν που την καταλαβαίνουν, άλλες έχουν έντονους πόνους, με αποτέλεσμα να περνούν το μεγαλύτερο διάστημα της στο κρεβάτι, παίρνοντας παυσίπονα. Κράμπες ναυτίες, πονοκέφαλος, εμετοί, διάρροιες & η έμμηνος ρύση δεν είναι και τόσο ευχάριστη, κυρίως για όσες γυναίκες υποφέρουν από δυσμηνόρροια, και παρόλο που έχουν δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, καταλήγουν να ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει τελικά καμία λύση στο πρόβλημα τους. Υπάρχουν, όμως, μερικά μικρά μυστικά που βοηθούν τις γυναίκες να απαλύνουν τον πόνο και να μετριάσουν τα υπόλοιπα συμπτώματα του εμμηνορρυσιακού κύκλου.

ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΜΜΗΝΟΡΡΥΣΙΑΚΟ ΚΥΚΛΟ;

Φαίνεται πως το βάρος της ενοχής πέφτει στις προσταγγλαδίνες, τις ορμονικές ουσίες που αυξάνονται σε σημαντικό βαθμό κατά την περίοδο της εμμήνου ρύσεως και εμποδίζουν τη μήτρα να οξυγονωθεί σωστά. Και η διαστολή της μήτρας, όμως, για να αποβάλει το αίμα, μπορεί να θεωρηθεί υπαίτια για τους πόνους. Για να μετριάσετε τα επώδυνα συμπτώματα, τα αντισπασμωδικά ή τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα είναι πολλές φορές αρκετά και καλό είναι να τα καταναλώνετε κατά τη διάρκεια του γεύματος και πίνοντας πολύ νερό, προκειμένου να αποφύγετε τυχόν ερεθισμό του στομάχου. Επίσης, δεδομένου ότι τα φάρμακα χρειάζονται κάποιο χρόνο μέχρι να δράσουν στον οργανισμό, καλό θα είναι να μην περιμένετε την ώρα που ο πόνος θα βρίσκεται σε παροξυσμό για να τα πάρετε. Προτιμήστε να πάρετε παυσίπονο την ώρα που θα νιώσετε τους πρώτους πόνους. Ένα από τα σημαντικότερο αναλγητικά είναι η ιβουπροφαίνη (Nurofen) που σήμερα πλέον διατίθεται και σε δισκίο με ιδιαίτερα μικρό μέγεθος και ειδικό σχήμα για εύκολη κατάποση. Η ιβουπροφαίνη διαλύεται εύκολα στο στομάχι, προσφέροντας γρήγορη και αποτελεσματική ανακούφιση (15-30 λεπτά).

Έχει βρεθεί ότι η χορήγηση 400 mg Ibuprofen τρείς φορές την ημέρα, οδηγεί στο καλύτερο αποτέλεσμα.

Όσον αφορά δε στο μεγάλο θέμα της ασφάλειας, μεγάλης κλίμακας μελέτη που συνέκρινε ευθέως τα τρία πιο συχνά χρησιμοποιούμενα αναλγητικά πρώτης εκλογής (παρακεταμόλη, ασπιρίνη, ιβουπροφαίνη) στίς εγκεκριμένες δοσολογίες τους για χορήγηση χωρίς ιατρική συνταγή, κατέδειξε ότι η συνολική ανεκτικότητα της ιβουπροφαίνης ήταν ισοδύναμη της παρακεταμόλης και καλύτερη από εκείνη της ασπιρίνης, η οποία βέβαια πρέπει να αποφεύγεται καθώς μπορεί να παρατείνει την αιμορραγία. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία, έλαβαν μέρος συνολικά 1.108 ιατροί και 8.677 ασθενείς και διήρκεσε 1 έτος.

Γυναικολόγοι και παθολόγοι συνιστούν σε ορισμένες περιπτώσεις τη χρήση αντισυλληπτικών χαπιών, προκειμένου να περιοριστεί ο πόνος της περιόδου. Για κάποιες γυναίκες, αυτή η λύση αποδεικνύεται σωτήρια και για άλλες εντελώς αναποτελεσματική. Σε κάθε περίπτωση, για να κάνετε χρήση αντισυλληπτικών χαπιών, θα πρέπει να συμβουλευτείτε το γιατρό σας.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι αναφερόμαστε στην πρωτογενή δυσμηνόρροια, δηλαδή αυτή από την οποία υποφέρουν συνήθως τα κορίτσια που μόλις ξεκίνησαν να έχουν έμμηνο ρύση και δεν συνδέεται άμεσα με κάποια εμφανή παθολογία και όχι στη δευτερογενή δυσμηνόρροια, που προκαλείται συνήθως μετά από αρκετά χρόνια από την πρώτη περίοδο και μπορεί να οφείλεται σε σαφή οργανικά αίτια, όπως ενδομητρίωση, επιπλοκές από την τοποθέτηση σπιράλ, ίνωμα στη μήτρα ή τον τράχηλο. Στην περίπτωση της δευτερογενούς δυσμηνόρροιας, θα πρέπει απαραιτήτως να επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας και να υποβληθείτε σε εξειδικευμένες εξετάσεις.

 

Χρήστος Ξυπνητός, Γενικός Ιατρός, ΙΚΑ Λεωφ. Αλεξάνδρας
Μέλος Δ.Σ Ελληνικής Εταιρείας και Εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας

 

Συμβουλεύει ο κ. Σταύρος Αθανασίου, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, μαιευτήρας γυναικολόγος, ειδικός Ουρογυναικολογίας

 

Η εμφάνιση της ακράτειας δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τη γήρανση- αντίθετα, σημαντικό ποσοστό αφορά δραστήριες γυναίκες μέσης ηλικίας. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, ελάχιστες ομολογούν το πρόβλημα, ενώ οι περισσότερες αρνούνται να το αντιμετωπίσουν.

 

Η ακράτεια ουρών, οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, η πρόπτωση των οργάνων της πυέλου και άλλες συναφείς διαταραχές εμφανίζονται συχνά στις γυναίκες κάθε ηλικίας, επηρεάζοντας αρνητικά την ποιότητα της ζωής τους. Η διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση αυτών των προβλημάτων καθιέρωσε την Ουρογυναικολογία, μια εξειδίκευση της Μαιευτικής - Γυναικολογίας, που παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις σχετικά με τα ουρολογικά προβλήματα των γυναικών και τη χαλάρωση του πυελικού εδάφους. Όπως μας εξηγεί ο κ. Σταύρος Αθανασίου, επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, μαιευτήρας γυναικολόγος, ειδικός Ουρογυναικολογίας, στις μέρες μας εφαρμόζονται επαναστατικές μέθοδοι αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων -με πρωτοποριακές φαρμακευτικές θεραπείες αλλά και ελάχιστα επεμβατικές χειρουργικές τεχνικές- που εξασφαλίζουν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά επιτυχίας.

Συγκεκριμένα, η ακράτεια συνιστά ένα συχνό ιατρικό πρόβλημα που επηρεάζει 200 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ενώ σε ποσοστό έως και 80% οι πάσχοντες είναι γυναίκες. Αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερη ανατομία της γυναικείας πυέλου, την εγκυμοσύνη, στους τοκετούς και στις ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν κατά την εμμηνόπαυση. Η ασθενής γυναίκα προσπαθεί να αποκρύψει το γεγονός της ακράτειας, περιορίζοντας τις σωματικές και επαγγελματικές δραστηριότητες, την άθληση, τις εκδρομές, τα ταξίδια, την ψυχαγωγία και τις κοινωνικές της επαφές. Το σημαντικότερο όμως που αναφέρουν 6 στις 10 γυναίκες είναι ότι η ακράτεια επηρεάζει τη συναισθηματική τους υγεία, γεγονός το οποίο ευθύνεται για την εμφάνιση υψηλών επιπέδων άγχους, σεξουαλικής δυσλειτουργίας αλλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, κατάθλιψης.

Αιτιολογία και διάγνωση

Οι επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει πως περίπου 3 στις 10 γυναίκες αντιμετωπίζουν κάποια μορφή ακράτειας, ενώ περίπου ένα 10% των γυναικών βιώνουν έντονα συμπτώματα που δυσχεραίνουν την καθημερινότητα τους, αναφέρει ο κ. Αθανασίου. Η ακράτεια συμβαίνει όταν χάνεται ο έλεγχος της ουροδόχου κύστης, με αποτέλεσμα την ακούσια απώλεια ούρων. Η ποσότητα που διαφεύγει μπορεί να κυμαίνεται από λίγες σταγόνες ώς την πλήρη κένωση της κύστης. Συχνότερες μορφές της πάθησης είναι η ακράτεια από προσπάθεια, που συμβαίνει κατά το βήχα, το φτέρνισμα, το δυνατό γέλιο, με μια απότομη κίνηση ή το σήκωμα κάποιου βάρους, και η ακράτεια επιτακτικού τύπου, που χαρακτηρίζεται από ξαφνική και έντονη ανάγκη ούρησης. Η εμφάνιση της ακράτειας μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες που ενοχοποιούνται σε διαφορετικό βαθμό. Στις αιτίες περιλαμβάνονται η κληρονομικότητα - προδιάθεση. Δηλαδή, η εκ γενετής χαλαρότητα ιστών και μυών που στηρίζουν τα εσωτερικά γεννητικά όργανα-ουροδόχο κύστη. Είναι αρκετά πιθανό μια γυναίκα της οποίας η μητέρα έχει παρουσιάσει ακράτεια να παρουσιάσει και η ίδια το πρόβλημα αυτό. Επίσης οι εγκυμοσύνες - τοκετοί. Η μήτρα μεγαλώνοντας λόγω εγκυμοσύνης πιέζει την ουροδόχο κύστη και τα νεύρα της περιοχής.

Κατά τον τοκετό είναι ενδεχόμενο να προκληθούν κακώσεις σε μυς - ιστούς που στηρίζουν κόλπο - μήτρα, με αποτέλεσμα ακράτεια ούρων, χαλάρωση κόλπου και πρόπτωση μήτρας. Η καισαρική τομή δεν προστατεύει πάντοτε από τέτοιου είδους προβλήματα. Επιπλέον πρόβλημα ακράτειας μπορεί να παρουσιάσουν και γυναίκες που δεν έχουν γεννήσει. Ένας άλλος παράγοντας είναι η παχυσαρκία, αφού τα επιπλέον κιλά καταπονούν και πιέζουν την ουροδόχο κύστη και τους πέριξ ιστούς και μυς, με συνέπεια να χαλαρώνουν, να μη λειτουργούν φυσιολογικά και να παρουσιάζεται ακράτεια. Ρόλο στην εκδήλωση ακράτειας παίζει και η χρόνια άρση βάρους ή η αύξηση ενδοκοιλιακής πίεσης από χρόνιο βήχα (κάπνισμα, άσθμα), δυσκοιλιότητα αλλά και η βαριά χειρωνακτική εργασία. Κατά τον ειδικό, άλλα αίτια για την ακράτεια είναι η εμμηνόπαυση (η έλλειψη οιστρογόνων οδηγεί σε λέπτυνση ιστών κόλπου - ουροδόχου κύστης) και η γήρανση. Διότι με το πέρασμα του χρόνου ουροδόχος κύστη - ουρήθρα δεν λειτουργούν το ίδιο αποτελεσματικά. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα εμφανιστεί υποχρεωτικά ακράτεια. Τέλος, νευρολογικά προβλήματα (εγκεφαλικά επεισόδια, διαβήτης, νόσος του Πάρκινσον, σκλήρυνση κατά πλάκας) ενέχονται στην εκδήλωση ακράτειας στις γυναίκες. Η έγκαιρη και σωστή διάγνωση της αιτίας αποτελεί το κλειδί για αποτελεσματική θεραπεία, λαμβάνοντας υπόψη πως κάθε τύπος ακράτειας αντιμετωπίζεται διαφορετικά, τονίζει ο κ. Αθανασίου. Η ανάλυση ούρων και το υπερηχογράφημα νεφρών - ουροδόχου κύστης είναι απαραίτητες εξετάσεις που συμπληρώνουν την κλινική εκτίμηση. Ομως η σημαντικότερη εξέταση είναι ο ουροδυναμικός έλεγχος. Πρόκειται για ένα απλό, ανώδυνο ειδικό τεστ, διάρκειας περίπου 30 λεπτών, που εκτελείται χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία και ελέγχει τη λειτουργία ουροδόχου κύστης - ουρήθρας.

Διαγιγνώσκει αντικειμενικά την αιτία και βοηθά στη σωστή και επιτυχή αντιμετώπιση της ακράτειας. Συνιστάται ιδιαίτερα και σε γυναίκες με κυστεοκηλη - πρόπτωση μήτρας, ακόμα και χωρίς συμπτώματα ακράτειας. Περίπου 50% των γυναικών αυτών παρουσιάζουν λανθάνον πρόβλημα στην ουρήθρα και χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετωπίσεως για αποφυγή ακράτειας ούρων έπειτα από χειρουργική αποκατάσταση της κυστεοκήλης - πρόπτωσης, υπογραμμίζει ο καθηγητής.

Οι λύσεις στο πρόβλημα

Με την πρόοδο της ιατρικής, νέες θεραπείες είναι πλέον διαθέσιμες. Μάλιστα φαίνεται πως η συντριπτική πλειονότητα περιπτώσεων αντιμετωπίζονται εύκολα, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Ο κ. Αθανασίου τονίζει πως πράγματι η ακράτεια είναι ένα ευαίσθητο κεφάλαιο στην υγεία της γυναίκας, αλλά δεν είναι ντροπή. Αποτελεί ένα σύμπτωμα που θεραπεύεται. Η αναζήτηση βοήθειας και η εμπιστοσύνη στον γιατρό και στις νέες, σύγχρονες θεραπείες οδηγούν στη λύτρωση και ανακούφιση από την ανησυχία και την αμηχανία που προ καλεί η ακράτεια, ταλαιπωρώντας το ωραίο φύλο.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει αλλαγή συμπεριφοράς. Με άλλα λόγια, είναι αρκετές ασθενείς που επιδεινώνουν την ακράτεια με κακές συνήθειες που έχουν υιοθετήσει στην καθημερινότητα τους. Η μείωση της λήψης υπερβολικής ποσότητας υγρών, καφέ και αλκοόλ βοηθά στη βελτίωση των συμπτωμάτων. Επίσης, πολύ βοηθητικές είναι οι ασκήσεις πυελικών μυών (Kegel) για ενδυνάμωση των εσωτερικών μυών, που στηρίζουν ουροδόχο κύστη και ουρήθρα, καθώς και του σφιγκτήρα της ουρήθρας - τους μυς που ρυθμίζουν την ούρηση.

Οι ασκήσεις θα πρέπει να επαναλαμβάνονται καθημερινά, σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχει δοθεί σε κάθε ασθενή αναλόγως του τύπου της ακράτειας. Το μεγάλο τους πλεονέκτημα είναι ότι μπορεί να γίνουν οποιαδήποτε στιγμή χωρίς κάποια ιδιαίτερη προετοιμασία. Όπως διευκρινίζει ο κ. Αθανασίου, οι ασκήσεις των πυελικών μυών συστήνονται όχι μόνο για θεραπεία, αλλά και για πρόληψη, ιδιαίτερα σε γυναίκες που αναλαμβάνονται το πρόβλημα στα αρχικά του στάδια και μπορεί έτσι να προλάβουν την επιδείνωση του. Μάλιστα, ιδιαίτερα χρήσιμη κρίνεται η εκτέλεση των ασκήσεων προληπτικά σε γυναίκες μετά τον τοκετό - ιδιαίτερα σ' εκείνες που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται κάποια μικρή διαφυγή ούρων μετά την εγκυμοσύνη. Σε περίπτωση που μια ασθενής αδυνατεί να εκτελέσει σωστά τις ασκήσεις, υπάρχει η αποκαλούμενη φυσικοθεραπεία πυελικού εδάφους - ηλεκτρικός μαγνητικός ερεθισμός, με ειδικές συσκευές φυσικοθεραπείας που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για ενδυνάμωση των πυελικών μυών. Στις περισσότερες από αυτές, ένα ειδικό ηλεκτρόδιο στέλνει ένα μικρό ανώδυνο ηλεκτρικό ερέθισμα στους πυελικούς μυς και τους οδηγεί σε παθητική σύσπαση.

Πρόσφατα μια νέα μέθοδος έχει προταθεί, κατά την οποία με τη χρήση μιας ειδικής συσκευής επιτυγχάνεται η εκγύμναση των πυελικών μυών χωρίς την ανάγκη εξέτασης. Η σύσπαση των μυών γίνεται εύκολα και ανώδυνα μέσω μαγνητικού πεδίου, ενώ η ασθενής κάθεται άνετα ενδεδυμένη σε μια ειδική πολυθρόνα. Η μέθοδος ενδείκνυται για περιπτώσεις ακράτειας ούρων από προσπάθεια και επιτακτικής ακράτειας. Ορισμένες μορφές ακράτειας (υπερδραστήρια κύστη) αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, αναφέρει ο κ. Αθανασίου.

Σήμερα υπάρχει μια πλειάδα φαρμακευτικών σκευασμάτων που δρουν στην ουροδόχο κύστη, αναστέλλοντας τις παθολογικές συσπάσεις της που προκαλούν συχνουρία και επιτακτική ακράτεια ούρων.

Τα σύγχρονα φάρμακα χορηγούνται συνήθως μόνο μία φορά ημερησίως, ενώ υπάρχουν και εναλλακτικές μορφές χορήγησης με διαδερμικά αυτοκόλλητα. Για τις λίγες ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται στην κλασική φαρμακευτική αγωγή χρησιμοποιείται η τοπική έγχυση βουτυλινικής τοξίνης Α με ικανοποιητικά αποτελέσματα.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Εάν:

  • Έχετε μικρή απώλεια ούρων όταν γελάτε, βήχετε, ασκείστε, κατόπιν απότομης κίνησης ή αναίτια.
  • Νιώθετε αίσθημα πίεσης στον κόλπο ή «μπούκωμα» χαμηλά στην κοιλιά (χαλάρωση κόλπου ή πρόπτωση μήτρας).
  • Έχετε συχνουρία.
  • Αισθάνεστε ξαφνικά επιτακτική ανάγκη για ούρηση, με ενδεχόμενη απώλεια ούρων ώσπου να φτάσετε στην τουαλέτα.
  • Πονάτε κατά την ούρηση.
  • Δυσκολεύεστε να ουρήσετε.
  • Υποφέρετε από ουρολοιμώξεις.
  • Παρατηρείτε απώλεια ούρων έπειτα από χειρουργική επέμβαση.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Φυσικά υπάρχει και η χειρουργική θεραπεία. Η μέθοδος τοποθέτησης κολπικής ταινίας ελεύθερης τάσης δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα με τρόπο απλό, γρήγορο, ανώδυνο. Εφαρμόζεται σε περιπτώσεις όπου υπάρχει ακράτεια ούρων από προσπάθεια, στις οποίες ο ειδικός γιατρός, σε συνδυασμό με τον ουροδυναμικό έλεγχο, θα επιβεβαιώσει την ανεπάρκεια του σφιγκτηριακού μηχανισμού της ουρήθρας.

Η επέμβαση γίνεται μέσω μιας μικρής τομής στον κόλπο, διαμέσου της οποίας τοποθετείται ειδική ταινία στήριξης κάτω από την ουρήθρα. Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου κολπικής ταινίας ελεύθερη τάσης είναι ότι γίνεται με τοπική αναισθησία, επιτρέποντας τη συνεργασία ασθενούς - ιατρού για έλεγχο της σωστής τοποθέτησης της ταινίας, διαρκεί 20 - 30 λεπτά, έχει ελάχιστες επιπλοκές όταν εκτελείται από ειδικούς, περιορίζεται στο ελάχιστο ο μετεγχειρητικός πόνος, παρέχει άμεση και μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα και έχει ποσοστά επιτυχίας που φτάνουν και το 95%. Η ασθενής εξέρχεται την επόμενη μέρα και μπορεί να επιστρέψει στην εργασία και στις συνήθεις δραστηριότητες της μέσα σε δύο εβδομάδες, διάστημα που θα πρέπει μόνο να αποφεύγει την ανύψωση βάρους και απότομες κινήσεις.

Η έγκαιρη και σωστή διάγνωση της αιτίας αποτελεί το κλειδί για αποτελεσματική θεραπεία, λαμβάνοντας υπόψη πως κάθε τύπος ακράτειας αντιμετωπίζεται διαφορετικά.

 

Της Έλενας Κιουρκτσή

 

Πηγή: popular medicine

Γράφει: Alex Howard

 

Η ψωρίαση είναι μία δερματική πάθηση όπου εξανθήματα ή πλάκες ερυθρού χρώματος καλύπτονται από αργυροειδή λέπια και μπορούν να εμφανιστούν στο δέρμα στο τριχωτό της κεφαλής, πίσω από τους καρπούς, αγκώνες, γλουτούς, αστραγάλους, τα γόνατα καθώς και σε σημεία επαναλαμβανομένων τραυμάτων. Υπάρχει οικογενειακό ιστορικό στο 50% των περιπτώσεων. Η πάθηση είναι πολύ συχνή, εμφανίζεται στο 2-4% του πληθυσμού και κυρίως στους καυκάσιους. Σε μερικές περιπτώσεις συνυπάρχει με την ψωριασική αρθρίτιδα.

Τι προκαλεί όμως την ψωρίαση και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί φυσικά;

Η ψωρίαση προκαλείται από μια συσσώρευση των δερματικών κυττάρων που έχουν αναπαραχθεί πολύ γρήγορα. Ο ρυθμός με τον οποίο τα δερματικά κύτταρα διαιρούνται στην ψωρίαση είναι περίπου 1000 φορές πιο γρήγορος από των φυσιολογικών κυττάρων. Αυτός ο υψηλός ρυθμός αναπαραγωγής δεν επιτρέπει στα κύτταρα να σκορπίσουν, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται και να δημιουργούνται τα λέπια αργυρού χρώματος που χαρακτηρίζουν την ψωρίαση.

Το πρόβλημα προκύπτει από μία βασική ατέλεια μέσα στα δερματικά κύτταρα. Παρότι οι γενετικοί παράγοντες παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, η επανεξισορρόπηση της ατέλειας των δερματικών κυττάρων είναι ο πρωταρχικός στόχος.

Μία σειρά από προβλήματα φαίνεται να προκαλούν ή να συμβάλλουν στην ψωρίαση

Η ατελής πέψη αυξάνει τα επίπεδα των άπεπτων πρωτεϊνών στο έντερο και δημιουργεί ενώσεις που ονομάζονται πολυαμίνες. Αυτές συμβάλλουν στον υπερβολικό σχηματισμό των δερματικών κυττάρων. Έχει διαπιστωθεί ότι οι πολυαμίνες είναι αυξημένες σε άτομα με ψωρίαση. Η λήψη ένζυμων που προάγουν την σωστή πέψη των πρωτεϊνών, μπορεί να βοηθήσει.

Οι τοξίνες από τα βακτήρια στο έντερο έχει διαπιστωθεί ότι είναι υψηλότερες από το κανονικό σε άτομα με ψωρίαση. Αυτές οι τοξίνες αυξάνουν τον πολλαπλασιασμό των δερματικών κυττάρων. Η διατροφή με πρόσληψη χαμηλής ποσότητας ινών συνδέεται με αυξημένη τοξικότητα εντέρου. Το βότανο σαρσαπαρίλλα (Sarsaparilla) έχει διαπιστωθεί ότι μειώνει τις τοξίνες στο έντερο. Μία διατροφή πλούσια σε ίνες, χαμηλή σε κατανάλωση ζάχαρης και κορεσμένων λιπών προάγει την καλή υγεία του εντέρου. Επίσης, η λήψη προβιοτικών μπορεί να βοηθήσει.

Τα άτομα με ψωρίαση συχνά παράγουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τα άτομα με υγιή δέρμα, φλεγμονώδεις ενώσεις που ονομάζονται λευκοτριένια. Έχει διαπιστωθεί ότι τα λευκοτριένια αυξάνουν τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων. Αυτές οι ενώσεις παράγονται από το αραχιδονικό οξύ, ένα λίπος που βρίσκεται μόνο στα ζωικά λίπη και σε άλλες ζωικές πηγές τροφίμων. Έχει διαπιστωθεί ότι τα άτομα με ψωρίαση έχουν ανεπάρκεια σε ω3 λιπαρά, τα οποία μειώνει το αραχιδονικό οξύ. Τα ω3 λιπαρά, κουαρσετίνη (quercetin), βιταμίνη Ε, σκόρδο, κρεμμύδια καθώς και η αποφυγή των τροφίμων που περιέχουν αραχιδονικό οξύ, μπορούν να μειώσουν την φλεγμονή, κατά συνέπεια και την ψωρίαση.

Η θεραπεία ηπατικών προβλημάτων σε άτομα με ψωρίαση έχει διαπιστωθεί ότι έχει μεγάλο όφελος. Η κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να επιδεινώσει σημαντικά την ψωρίαση, καθώς αυξάνει την απορρόφηση των τοξινών από το έντερο και μειώνει την ικανότητα του συκωτιού να τις αποτοξινώσει. Το βότανο Milk thistle (γαϊδουράγκαθος) έχει διαπιστωθεί ότι βοηθάει στην θεραπεία του συκωτιού και της ψωρίασης.

Οι τροφικές αλλεργίες, η πιο συνηθισμένη είναι η γλουτένη, πιθανόν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην θεραπεία της ψωρίασης για ορισμένα άτομα. Μία εξέταση για πιθανόν αλλεργίες μπορεί να βοηθήσει σημαντικά.

Τα μειωμένα επίπεδα ή μια αυξημένη ανάγκη ορισμένων θρεπτικών συστατικών μπορούν να προκαλέσουν ψωρίαση. Τα θρεπτικά συστατικά μπορεί να είναι βιταμίνη Α, ψευδάργυρος, χρώμιο, σελήνιο, γλουταθειόνη, βιταμίνη Ε και βιταμίνη D.

H υπεριώδης ακτινοβολία, έχει διαπιστωθεί ότι είναι πολύ ωφέλιμη στην θεραπεία της ψωρίασης.

Τροφές που πρέπει να αποφεύγετε

  • Αποφύγετε την ζάχαρη και τους επεξεργασμένους υδατάνθρακες που φτιάχνονται από άσπρο αλεύρι, καθώς τρέφουν τα κακά βακτήρια στο έντερο και μπορούν να αυξήσουν τις τοξίνες που απορροφούνται από το έντερο.
  • Περιορίστε το αλκοόλ καθώς αυξάνει την απορρόφηση των τοξινών από το έντερο και μειώνει την ικανότητα του συκωτιού να αποτοξινώσει τις τοξίνες.
  • Περιορίστε τα κορεσμένα λίπη από τα γαλακτοκομικά προϊόντα και τα λιπαρά κομμάτια κόκκινου κρέατος, καθώς περιέχουν αραχιδονικό οξύ που έχει βρεθεί ότι συνδέεται με την ψωρίαση.

Τροφές που πρέπει να αυξήσετε

  • Αυξήστε την κατανάλωση τροφίμων που περιέχουν φυτικές ίνες όπως όλα τα λαχανικά και φρούτα, φακές, φασόλια και δημητριακά χωρίς γλουτένη.
  • Τρώτε 3 φορές την εβδομάδα λιπαρά ψάρια, τα οποία περιέχουν ω3 λιπαρά οξέα και έχουν αντιφλεγμονώδη δράση. Λιπαρά ψάρια είναι ο σολωμός, η πέστροφα, η ρέγκα, το σκουμπρί, ο γαύρος, η σαρδέλα και ο τόνος.
  • Άλλες πηγές ω3 λιπαρών οξέων, εκτός των ψαριών είναι το λάδι λιναριού (flax oil), το έλαιο κάνναβης και τα καρύδια.
  • Καταναλώστε κολοκυθόσπορους, ηλιόσπορους και λιναρόσπορους καθώς περιέχουν μια σειρά από απαραίτητα λιπαρά οξέα με αντιφλεγμονώδη δράση και ψευδάργυρο, τα οποία υποστηρίζουν την καλή υγεία του δέρματος.
  • Καταναλώστε περισσότερα δημητριακά χωρίς γλουτένη όπως καστανό ρύζι, φαγόπυρο, κεχρί, αμάραντο, ταπιόκα, καλαμπόκι και κινόα.
  • Αντικαταστήστε εναλλακτικά το ζωικό γάλα με γάλα σόγιας, βρώμης, ρυζιού χωρίς γλυκαντικά.
  • Σύκα, δαμάσκηνα, ακτινίδια και παπάγια είναι πολύ καλά για το δέρμα.
  • Χρησιμοποιήστε δενδρολίβανο, πιπέρι καγιέν και κουρκούμη στην μαγειρική σας καθώς περιέχουν αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
  • Κάντε πολλούς χυμούς από ωμά λαχανικά όπως παντζάρια, αγκινάρες, καρότα και μήλα με βάση το σέλερι και το αγγούρι, που θα βοηθήσουν στον καθαρισμό του συκωτιού.

Τρώτε καθισμένοι και μασάτε καλά το φαγητό σας, καθώς αυτό θα βελτιώσει την πέψη και την απορρόφηση των πρωτεϊνών.

Η ηλιοθεραπεία επίσης βοηθάει στην ψωρίαση διότι αυξάνει τα επίπεδα της βιταμίνης D. Ωστόσο, προσέξτε να μην καείτε γιατί αυτό αυξάνει τον κίνδυνο για καρκίνο του δέρματος.

Σκεφτείτε το ενδεχόμενο θεραπείας με υπεριώδη ακτινοβολία (295-305nm), για τρία λεπτά, τρεις φορές την εβδομάδα.

Βεβαιωθείτε ότι μπορείτε να διαχειριστείτε τα επίπεδα του άγχους σας. Εφαρμόστε διάφορες μορφές χαλάρωσης όπως μέτρια άσκηση, γιόγκα, τάι τσι (tai chi) και διαλογισμός.

 

Σχετικά με τον Alex Howard

Ο Alex Howard είναι συγγραφέας του βιβλίου «WHY ME? My Journey from ME to Health and Happiness» και ιδρυτής της βραβευμένης κλινικής «The Optimum Health Clinic», που ειδικεύεται στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης και στην ινομυαλγία. 

 

Μεταφρασμένο από το www.dromostherapeia.gr

 

Πηγή: www.naturalnews.com

Κολύμβηση

Video

O Δρόμος για την Θεραπεία αποτελεί το site στον χώρο της υγείας, που απευθύνεται σε ασθενείς, ενημερώνοντάς τους για θέματα κλασικής ιατρικής αλλά και εναλλακτικών θεραπειών.

Η ιστοσελίδα περιέχει πληροφορίες και άρθρα, με σκοπό την ενημέρωση και μόνο. Στην περίπτωση που θέλετε να εφαρμόσετε μία θεραπεία που αναγράφεται στο dromostherapeia.gr, επιβάλλεται να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας. Η πληροφόρηση που δίνεται εδώ δεν είναι, δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν βάση για διάγνωση ή επιλογή θεραπείας.
Ο dromostherapeia.gr δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν λάθη ή παραλείψεις ή οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει που να έχει σχέση με υλικό που περιλαμβάνεται σ’ αυτήν.