Web
Analytics
Τι είναι διαφορετικό με τη Λειτουργική Μυϊκή Επεξεργασία; - Ο Δρόμος για την Θεραπεία

Τι είναι διαφορετικό με τη Λειτουργική Μυϊκή Επεξεργασία;

 Γράφει ο Γιώργος Ροδαφηνός, Δια χειρός Θεραπευτής, δημιουργός και εκπαιδευτής της Λειτουργικής Μυϊκής Επεξεργασίας

 

"Η δομή καθορίζει τη λειτουργία", είπε ο A. T. Still, ο ιδρυτής της Οστεοπαθητικής, δημιουργώντας μια γέφυρα, για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα ότι δεν είμαστε μόνο κομμάτια που απαιτούν το καθένα τους τον ειδικό του Δρα Τεμαχιολόγο, αλλά οργανισμοί όπου το κάθε τι σχετίζεται και αλληλοεπηρεάζεται με κάθε τι άλλο, και με το σύνολο. Έτσι, όταν μια άρθρωση είναι λιγότερο ή περισσότερο εκτός θέσης, άλλα στοιχεία της περιοχής, όπως οι μυς που εκφύονται απ αυτήν, τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα που διέρχονται μέσα απo τους μυς, και τελικά τα όργανα που τροφοδοτούνται από τα νεύρα και τα αγγεία, θα παρουσιάσουν αργά ή γρήγορα λειτουργικά προβλήματα.

Ας εφαρμόσουμε όμως την ίδια σφαιρική λογική και προς τα πίσω. Αν αναζητήσουμε τους λόγους που οι αρθρώσεις είναι εκτός θέσης, θα πρέπει να εξετάσουμε τη λειτουργία των μυών που τις μετατοπίζουν, ή που μετά από ένα ατύχημα τις κρατούν εκτός θέσης.

Ο WIlhelm Reich πρώτος αναζήτησε και στο σώμα την έδρα των νευρώσεων. Βρήκε αυτό που ονόμασε "χακτηροθωράκιση". Ότι δηλαδή, διαφορετικές νευρώσεις έχουν διαφορετική σωματική έκφραση. Όπως λέμε στη Λειτουργική Μυϊκή Επεξεργασία, "Στάση Ζωής = Στάση Σώματος". Με απλά λόγια, τα συναισθήματα που έχουμε απωθήσει στο υποσυνείδητό μας έχουν βρει μια βάση σε κάποιους μυς. Για να επιβιώσουμε συναισθηματικά, χρειαζόμαστε να κρύψουμε απ' τον ίδιο μας τον εαυτό ό,τι δεν μπορούμε να επιλύσουμε. Κάτι σαν να σπρώχνουμε κάτω απ το χαλί τη σκόνη. Μόνο που αυτό το "χαλί" είναι μια ζωντανή δομή, που απ' αυτήν εξαρτάται μια σειρά λειτουργιών, όπως του σκελετού μας, των οργάνων, αλλά και -στην επιστροφή του φαύλου κύκλου που κάθε χρόνιο πρόβλημα αποτελεί- η ψυχοσυναισθηματική μας ισορροπία.

Οι περισσότερες θεραπείες που ασχολούνται με τη δομή (μυϊκή-σκελετική) δεν λαμβάνουν κατά τη γνώμη μας αρκετά υπόψη αυτό το κομμάτι του όλου μας, το συναισθηματικό. Τεχνικές κατά τα άλλα εξαιρετικά εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες, πετυχαίνουν να επαναφέρουν τις αρθρώσεις στη σωστή τους θέση, ακόμη και να λύσουν τους μυϊκούς σπασμούς που έχουν μετατοπίσει τις αρθρώσεις αυτές, αλλά για κάποιο λόγο τα προβλήματα επανέρχονται. Γι' αυτό και η σύσταση του θεραπευτή, είναι ο ασθενής να επαναλαμβάνει τη θεραπεία ακόμη και κάθε χρόνο για απροσδιόριστο αριθμό ετών. Για μας ο λόγος που επανέρχονται είναι κατανοητός.

Δεν εκφορτίστηκε το συναισθηματικό μπλοκάρισμα που ενυπάρχει σ' εκείνο το επίπεδο που ονομάζουμε "μνήμη των ιστών".

Σε πολλές περιπτώσεις τα χρόνια μυοσκελετικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν σε μεγάλο βάθος χρόνου (δεκαετία ας πούμε), όταν πετύχουμε τα εξής:

  1. Να συμμετέχει ο ασθενής στο ίδιο του το λύσιμο. Αυτό γίνεται όταν δουλεύουμε τους μυς που περιέχουν την αντίσταση, όχι παρά την αντίσταση, αλλά όταν δουλεύουμε με την ίδια την αντίσταση. Ο δρόμος της Λειτουργικής Μυϊκής Επεξεργασίας είναι η συνδιαλλαγή, η πειθώ με το "διάλογο", αντί για τον πόλεμο κατά της αντίστασης. Ο ασθενής βοηθώντας, μαθαίνει πώς να έχει επαφή και να ελέγχει αυτούς τους μυς, που ήταν στον έλεγχο του υποσυνειδήτου του για χρόνια.
  2. Να βαθύνουμε το λεγόμενο "body-mind connection", την αυτο-συναίσθηση του ασθενή. Την εξερεύνηση και αναγνώριση της συσπασμένης περιοχής, και παραπέρα: "πώς και πότε σφίγγω αυτούς τους μυς", "πώς μπορώ να μη σφίγγομαι", "πώς μπορώ να χαλαρώσω με τον τρόπο που έμαθα να χαλαρώνω στη διάρκεια της θεραπείας μου".

Αυτή η "μνήμη των ιστών" που αναφέραμε, καταγράφει επίσης τις τραυματικές σε σωματικό επίπεδο εμπειρίες. Συνήθως ο οργανισμός μετά από ένα τραύμα δημιουργεί ένα "φυσικό νάρθηκα", ακινητοποιώντας την κοντινή στην περιοχή του τραύματος άρθρωση και κρατώντας συσπασμένους αμυντικά τους μυς που σχετίζονται με το τραύμα.

Αυτό συμβαίνει και σε μια ψύξη επίσης. Αυτή η αμυντική θωράκιση παραμένει μετά την σχετική αυτοθεραπεία της περιοχής και δεν επιτρέπει την πλήρη αποκατάσταση. Είναι σαν να λέει το σύστημα: Ας μην το ξανακινήσω τόσο πολύ, για να μη μου ξανασυμβεί, ή για να μην ξαναβιώσω το σοκ που η περιοχή έχει συγκρατήσει. Και πάλι, η Λειτουργική Μυϊκή Επεξεργασία το "συζητά" με τον μηχανισμό άμυνας, και σταδιακά δείχνει στο σύστημα ότι δε χρειάζεται να επιμένει εκεί.

Όσον αφορά το συναισθηματικό βάθος, θα ήταν αφελές να ελπίζουμε ότι σε κάθε περίπτωση, μόνο και μόνο επειδή λύσαμε τους μυς αυτούς, θα αλλάξει ο χαρακτήρας, θα λυθεί η οποιαδήποτε νευρωτική αμυντική συμπεριφορά. Ωστόσο, όταν πετύχουμε αυτή την αυτο-συναίσθηση, παρά το ψυχικό υπόβαθρο, ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί πολλά χρόνια "απώθηση στους μυς" ώστε να ξανα-δημιουργήσει μια χρόνια σύσπαση τόσο σοβαρή που να του εκδηλώσει ανάλογα συμπτώματα. Στο κάτω κάτω, πήρε δεκαετίες για να συσσωρεύσει όλη αυτή την ένταση στους μυς του. Επίσης, στο βαθμό που έχει κάνει δουλειά σε βαθύτερο επίπεδο με τον εαυτό του, θα βρει πολύ πιο εύκολο να ξεπεράσει ζητήματα στα οποία έχει προσκολληθεί, όταν λυθεί το μυϊκό κομμάτι. Από τη δική μας οπτική, αν στη μια πλευρά βρίσκεται η μηχανιστική προσέγγιση του μυοσκελετικού μπλοκαρίσματος, στο άλλο άκρο βρίσκονται οι "ενεργειακές θεραπείες".

Στη θεωρητική τους βάση βρίσκεται η παραδοχή ότι "εκεί που μπλοκάρει η ενέργεια" αναπτύσσεται το πρόβλημα. Αν και συμφωνούμε ότι η βιοενέργεια του σώματος είναι μια απ' τις παραμέτρους του όλου μας, για μας η κίνηση ή στάση της βιοενέργειας είναι κατά βάση έκφραση ή μπλοκάρισμα συναισθημάτων.

Συνήθως, εκεί που εμείς της λειτουργικής σκοπιάς βλέπουμε συναισθήματα, οι της ανατολικής σκέψης βλέπουν "σκέψεις". Έτσι συνηγορούν με τη σύγχρονη συμπεριφορική τάση, που υποστηρίζει ότι η έδρα των πάντων είναι το μυαλό και ότι αλλάζοντας τη σκέψη, αλλάζει η υγεία. Για μας, οι σκέψεις είναι συνήθως απότοκο της συναισθηματικής μας κατάστασης. Όπως και η βιοενέργεια.

Όταν αισθάνομαι ότι το 'βάρος' της οικονομικής κρίσης μου είναι "δυσβάσταχτο", η αναπνοή μου περιορίζεται, το διάφραγμά μου χάνει την ενεργειακή του φόρτιση, συρρικνώνεται, άρα η πλάτη μου λυγίζει σε κύφωση, και οι σκέψεις μου είναι "βαριές" και '"κούρες". Το πρόσωπο μου αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα και τις αγωνιώδεις σκέψεις μου.

Αν διανοητικά διαλέξω να "αντισταθώ", να "σηκώσω κεφάλι", να "σκέφτομαι θετικά και όλα θ' αλλάξουν", τότε σφίγγω μια σειρά άλλους μυς, για να αντιρροπήσουν το σφίξιμο, αλλά και την ατονία που δημιουργεί το "κρέμασμα". Άραγε αυτό νικάει την τάση παραίτησης; Ίσως δίνει την αίσθηση της νίκης, αλλά με κόστος την γενική βιοενεργειακή εξάντληση, όπως και μια παραίτηση σε συναισθηματικό επίπεδο όταν πια η πραγματικότητα νικήσει την "πίστη", και κατά συνέπεια ασθένεια, σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχουν εξαιρέσεις φυσικά, αφού κάποιες φορές, το "τεχνητό υψηλό" που δημιουργεί η "θετική σκέψη" είναι αρκετό για να ξεκολλήσουμε από μια κατάσταση, και κάποιες φορές συμπαρασύρει θετικές εξελίξεις στη ζωή μας. Συχνά όμως η "θετική σκέψη" δημιουργεί μια "φλούδα θετικότητας", στέλνοντας βαθύτερα την ουσία του προβλήματος αντί να μας φέρει σε επαφή μ' αυτό ώστε να ελπίσουμε να το λύσουμε.

Πρόσθετα, άραγε, όταν κινητοποιούμε τη βιοενέργεια, κατά πόσο γίνονται συνειδητά τα συναισθήματα που ταυτίζονται μ αυτήν; Κατά πόσο είναι έτοιμος ο ασθενής να τα επεξεργαστεί, χωρίς τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή;

Μια διαφορά λοιπόν της ΛΜΕ με τις γνωστές στην Ελλάδα τεχνικές που προσπαθούν να λύσουν τα χρόνια μυοσκελετικά προβλήματα, όπως η οσφυαλγία, το αυχενικό σύνδρομο, η σκολίωση, η λόρδωση, ο παγωμένος ώμος, οι ψύξεις κλπ, είναι στο ότι η ΛΜΕ αντιλαμβάνεται το συναισθηματικό περιεχόμενο που είναι μέρος των προβλημάτων αυτών, και στο ότι λειτουργεί σε επαφή μ' αυτό την ώρα της θεραπείας και προσπαθώντας να δείξει στο σύστημα του ασθενή ότι δεν είναι (πια) απαραίτητο ή αποτελεσματικό το να κρατά τους μυς του σφιγμένους.

Αυτή η ιδιαιτερότητά της, είναι η κυριότερη προσφορά της ΛΜΕ στο χώρο των συμπληρωματικών θεραπειών. Η αναγνώριση του συναισθηματικού περιεχομένου των μυϊκών μπλοκαρισμάτων, η διδασκαλία της αυτοσυναίσθησης, και μια τεχνική που λύνει τους μυς, όντας σε επαφή με το συναισθηματικό περιεχόμενο και την αντίστασή του.

 

Γιώργος Ροδαφηνός
Δια χειρός Θεραπευτής, δημιουργός και εκπαιδευτής της Λειτουργικής Μυϊκής Επεξεργασίας
Διεύθυνση: Τσιμισκή 127, Θεσσαλονίκη, Κέντρο, 54621
Τηλέφωνο: 2310256223
Κινητό: 6977235711
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
URL: www.massaget

 

 

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Holistic Life

Το περιοδικό Holistic Life ασχολείται συστηματικά -βάσει διεθνών επιστημονικών ερευνών που αφορούν τις συμπληρωματικές/εναλλακτικές θεραπείες- με τη μη συμβατική ιατρική, την ιπποκρατική ιατρική, τη διατροφή, τα νέα υγείας και διατροφής, τη βοτανοθεραπεία, την ανθρωποσοφία και την ποιότητα ζωής. 

Ιστότοπος: https://www.holisticlife.gr

Κολύμβηση

Video

O Δρόμος για την Θεραπεία αποτελεί το site στον χώρο της υγείας, που απευθύνεται σε ασθενείς, ενημερώνοντάς τους για θέματα κλασικής ιατρικής αλλά και εναλλακτικών θεραπειών.

Η ιστοσελίδα περιέχει πληροφορίες και άρθρα, με σκοπό την ενημέρωση και μόνο. Στην περίπτωση που θέλετε να εφαρμόσετε μία θεραπεία που αναγράφεται στο dromostherapeia.gr, επιβάλλεται να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας. Η πληροφόρηση που δίνεται εδώ δεν είναι, δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν βάση για διάγνωση ή επιλογή θεραπείας.
Ο dromostherapeia.gr δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν λάθη ή παραλείψεις ή οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει που να έχει σχέση με υλικό που περιλαμβάνεται σ’ αυτήν.