Ο σακχαρώδης διαβήτης κύησης εμφανίζεται κατά την εγκυμοσύνη σε μια προηγουμένως υγιή γυναίκα και συνδέεται με αρνητικές εκβάσεις τόσο ως προς το έμβρυο/ βρέφος, όσο και ως προς την μητέρα και τον τοκετό. Οι γυναίκες που εμφάνισαν σακχαρώδη διαβήτη κατά την εγκυμοσύνη τους παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν αργότερα στην ζωή τους σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Εάν αυτές οι γυναίκες θηλάσουν το παιδί τους για καιρό, έχει αποδειχθεί ότι ο μητρικό θηλασμός δρα σαν προστατευτικός παράγοντας για τις ίδιες μειώνοντας τον κίνδυνο απώτερης εμφάνισης διαβήτη τύπου 2.

Ερευνητές του Εθνικού Πανεπιστημίου της Ιρλανδίας στο Galway θέλησαν να εξετάσουν ποιοι είναι οι παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα την ρύθμιση γλυκόζης στο αίμα μιας μητέρας με διαβήτη κύησης μετά την γέννηση του παιδιού.

Με το τεστ ανοχής στη γλυκόζη δοκιμάζεται κατά πόσο οργανισμός μπορεί να διαχειριστεί σωστά την λήψη μιας συγκεκριμένης ποσότητας γλυκόζης από το στόμα. Μετράται η γλυκόζη στο αίμα με το άτομο νηστικό, έπειτα δίνονται 75 γρ γλυκόζης και μετά από 2 ώρες επαναλαμβάνεται η μέτρηση γλυκόζης στο αίμα, που θα πρέπει να είναι κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Πάσχοντες με σακχαρώδη διαβήτη κύησης έχουν παθολογική ανοχή γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου).

Έγινε τεστ ανοχής γλυκόζης μετά τον τοκετό σε 300 μητέρες με διαβήτη κύησης και συγκρίθηκε με μια ομάδα 220 γυναικών χωρίς διαβήτη. Παράλληλα για όλες τις συμμετέχουσες καταγράφηκε το ιστορικό θηλασμού και άλλοι παράγοντες.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, κακή ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα μετά τον τοκετό εμφανίστηκε σε 2.7% των γυναικών που δεν είχαν διαβήτη κύησης και σε 19% των γυναικών που είχαν διαβήτη κύησης. Επίμονη δυσγλυκαιμία ήταν πιο πιθανό να παρουσιάζουν μετά την γέννα μητέρες που είχαν οικογενειακό ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, μητέρες από μη Ευρωπαική φυλή, μητέρες με υψηλό δείκτη μάζας σώματος, καθώς και μητέρες με διαβήτη κύησης που απαιτούσε χρήση ινσουλίνης. Εάν η μητέρα θήλαζε το νεογέννητο, η πιθανότητα να παρουσιάζει επίμονα υψηλή γλυκόζη στο αίμα της ήταν σημαντικά μικρότερη (μόλις 8% για θηλάζουσα μητέρα, σε σύγκριση με 18.4% για μητέρα που δεν θήλαζε και το μωρό της έπαιρνε μπιμπερό). Η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική.

Οι Ιρλανδοί ερευνητές συμπεραίνουν ότι ο μητρικός θηλασμός είναι πιθανό να προσφέρει άμεσα επωφελείς μεταβολικές επιδράσεις στην μητέρα που είχε διαβήτη στην εγκυμοσύνη και ότι ο θηλασμός θα πρέπει να ενθαρρύνεται ιδιαίτερα σε αυτές τις μητέρες. Κάτι τέτοιο βρίσκεται πολύ μακριά από συνήθεις πρακτικές σε μαιευτήρια στην Ελλάδα, που σχεδόν απαγορεύουν σε αυτά τα νεογέννητα (παιδιά διαβητικών μητέρων) να θηλάσουν, που αποτρέπουν ακόμα και την προσπάθεια ή ευκαιρία για θηλασμό. Η επιστήμη αντίθετα μας λέει ότι αυτά ακριβώς τα παιδιά και οι μητέρες τους έχουν ένα λόγο παραπάνω για να λάβουν μεγαλύτερη υποστήριξη στο ξεκίνημα του θηλασμού και να πετύχουν, εφόσον το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας τους, συχνό, αποτελεσματικό και αποκλειστικό άμεσο θηλασμό.

Πηγή: O'Reilly MW et al. ATLANTIC DIP: High prevalence of abnormal glucose tolerance postpartum is reduced by breast-feeding in women with prior gestational diabetes mellitus. Eur J Endocrinol. 2011 Sep 21. [Epub ahead of print]