Τα μπάνια του λαού δεν απασχολούν μόνο τους πολιτικούς αλλά και τους γιατρούς και περισσότερο τους καρδιολόγους. Είναι αναμφισβήτητο ότι κάθε καλοκαίρι οι καρδιολόγοι είναι υποχρεωμένοι να απαντούν μονίμως σε ένα από τα βασικά ερωτήματα των αρρώστων τους: «Γιατρέ μου, μπορώ να κάνω μπάνια;».

Αυτό είναι ένα αγωνιώδες ερώτημα κάθε ανθρώπου που αντιμετωπίζει μικρό ή μεγάλο καρδιακό πρόβλημα και υποκρύπτει την ανησυχία του γιατί πραγματικά ο άρρωστος δεν αισθάνεται ασφαλής όταν κολυμπά.

Όταν είναι γνωστό ότι ο κίνδυνος να σταματήσει απότομα η καρδιά ενός καρδιοπαθούς να λειτουργεί είναι 1 στους 1.000 αρρώστους αυτό καθαυτό το γεγονός πρέπει μάλλον να καθησυχάζει έναν καρδιοπαθή. Οι άρρωστοι εκείνοι που πρέπει να ανησυχούν περισσότερο είναι αυτοί που υποφέρουν από σοβαρές αρρυθμίες (κοιλιακές αρρυθμίες - ταχυαρρυθμίες) καθώς και εκείνοι που πάσχουν από ενεργό στεφανιαία νόσο, δηλαδή έχουν συμπτώματα του τύπου της στηθάγχης.

Σε κάθε περίπτωση πνιγμού, ως αιτία θανάτου αναφέρεται επισήμως ο πνιγμός, ιδίως όταν δεν υπάρχει ιατροδικαστική υπηρεσία για να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια. Στη στεριά η καρδιακή προσβολή αντιμετωπίζεται με σιγουριά και κατά κανόνα με επιτυχία, όμως μέσα στα βαθιά νερά της θάλασσας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Γενικότερα το νερό αποτελεί ένα ανασφαλές περιβάλλον για τον άνθρωπο. Στην Ελλάδα 300-400 ζωές χάνονται κάθε χρόνο από πνιγμό. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις υπεύθυνη αιτία είναι οι παθήσεις της καρδιάς, από τις οποίες πολλές φορές μάλιστα και ο ίδιος ο παθών αγνοεί ότι πάσχει.

Η έλλειψη οργανωμένων σωστικών μέσων, η μη εκπαίδευση του πληθυσμού στην αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών σε συνδυασμό με την άγνοια του κινδύνου από πλευράς κολυμβητών θεωρούνται οι βασικότεροι λόγοι που οδηγούν τη χώρα μας στην κορυφή των χωρών με τους περισσότερους πνιγμούς.

Ορισμένα άτομα και κυρίως εκείνα που είναι ευαίσθητα στο κρύο είναι δυνατόν, όταν μπαίνουν απότομα στη θάλασσα με χαμηλή θερμοκρασία, να υποστούν σπασμό των στεφανιαίων αρτηριών με αποτέλεσμα να δημιουργούνται καταστάσεις οξείας ισχαιμίας της καρδιάς, με συνέπεια την εκδήλωση στηθαγχικού πόνου ή αρρυθμιών που είναι επικίνδυνες για τη ζωή. Η απότομη μεταβολή της θερμοκρασίας από τη ζέστη στο κρύο νερό μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα.

Μια άλλη κατηγορία κολυμβητών που πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα είναι εκείνοι που παίρνουν αγγειοδιασταλτικά ή διουρητικά ή αντιδιαβητικά φάρμακα για τη ρύθμιση του σακχάρου. Τα φάρμακα αυτά μπορεί να προκαλέσουν είτε απότομη πτώση της πίεσης ή υπογλυκαιμία με αποτέλεσμα τη ζάλη ή τη λιποθυμία του κολυμβητή και τελικά τον πνιγμό του.

Για τους παραπάνω λόγους όλες αυτές οι ευπαθείς ομάδες θα πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα. Θα πρέπει να κολυμπούν πάντα με παρέα κοντά στην ακτή και εάν είναι δυνατόν να παίρνουν τα φάρμακά τους αμέσως μετά το κολύμπι. Η παρουσία ενός ατόμου δίπλα από αυτόν που λιποθυμά μέσα στη θάλασσα μπορεί να του σώσει τη ζωή.

Όμως, γενικότερα θα πρέπει να λεχθεί ότι οι ειδικές αυτές κατηγορίες των καρδιοπαθών με στεφανιαία νόσο ή με καρδιακή ανεπάρκεια ή με υπέρταση ή με σάκχαρο αποτελούν τις ευπαθέστερες ομάδες. Όμως, εάν αυτοί οι άρρωστοι έχουν τη σωστή ενημέρωση, γνωρίζουν τους κινδύνους που τους απειλούν και προτιμούν τις οργανωμένες παραλίες με σωστικά μέσα και όχι τις ερημιές, μπορούν να απολαμβάνουν το θαλασσινό τους μπάνιο με ασφάλεια.