Σύγχρονες μελέτες απέδειξαν ότι η διαδικασία της επούλωσης των τραυματισμένων ιστών καθοδηγείται από τους «αυξητικούς παράγοντες», τις κυτοκίνες και άλλες πρωτεΐνες των ενεργοποιημένων αιμοπεταλίων (PRP’s). Η τοπική έκχυσή τους στην περιοχή (επάνω στον τραυματισμένο ιστό) ενισχύει και πολλαπλασιάζει αυτή τη διαδικασία. Συγκεκριμένα, επιταχύνεται η επαναγγείωση της τραυματισμένης περιοχής και τελικά η αναδόμηση και αναγέννηση του τραυματισμένου ιστού.

Η μέθοδος συνίσταται: στη λήψη μικρής ποσότητας αίματος (10-15 ml) από μια περιφερική φλέβα του ασθενή, το οποίο κατόπιν φυγοκεντρείται και αφού διαχωριστούν τα "ενεργοποιημένα Aιμοπετάλια", λαμβάνονται οι αυξητικοί παράγοντες τους (PDGF, TGF-β, VEGF, EGF, FGF, IGF-1) και ενίονται με τοπική έγχυση στην πάσχουσα περιοχή.

Η όλη διαδικασία που διαρκεί περίπου 20', γίνεται στο Ιατρείο, δεν χρειάζεται νοσηλεία και δεν έχει τον κίνδυνο αλλεργικής ή άλλης αντίδρασης ή παρενεργειών, διότι πρόκειται για παράγωγο του αίματος του ίδιου του ασθενούς!

Τα αποτελέσματα της έγχυσης μεγιστοποιούνται στις 4-6 εβδομάδες.

Στο χρονικό αυτό σημείο μπορεί να γίνει και δεύτερη έγχυση. Μέχρι και τρεις εγχύσεις μπορεί να χρειασθούν για το βέλτιστο αποτέλεσμα ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς, το είδος, την εντόπιση και τη βαρύτητα της βλάβης.

Σήμερα, η μέθοδος αυτή είναι ευρέως χρησιμοποιούμενη σε μεγάλα Ιατρικά κέντρα αλλά και Αθλητικά σωματεία (Real, Manchester, Milan, Inter, Οlympiacos κ.α.), για την αντιμετώπιση: παθήσεων του αρθρικού χόνδρου (χόνδρινες βλάβες, αρχόμενη αρθρίτιδα), ρήξεων των συνδέσμων όλων των αρθρώσεων (διαστρέμματα), τενοντοπάθειας (τενοντίτιδα, εκφύλιση, μερική ρήξη τενόντων), μυϊκών τραυματισμών (θλάσεις μυών) αλλά και σε άτονα έλκη από σακχαρώδη διαβήτη και νεκρώσεις δέρματος.

Ειδικά αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται:

1.  Οστεοαρθρίτιδα (Χόνδρινες βλάβες Αρθρικών επιφανειών): Γόνατος-Ισχίου-Ποδοκνημικής/Αστραγάλου και 1ης Καρπομετακάρπιας (Αντίχειρα).

2.  Τενοντίτιδες – Τενοντοελυτρίτιδες: Για τα άνω άκρα: των στροφέων του ώμου, της  μακράς κεφαλής του δικέφαλου, του αγκώνα: Έξω και έσω επικονδυλίτιδα, δηλ. «Αγκώνας τενιστών» (tennis elbow) και «αγκώνας γκόλφερ» και των κάτω άκρων: του επιγονατιδικού τένοντα, του οπισθίου κνημιαίου, των περονιαίων και του αχίλλειου τένοντα.

3.  Σύνδρομα Υπερχρήσης (Οveruse syndromes): Ειδικά στους κολυμβητές, τενίστες και παίκτες του γκολφ, χρηστές ηλεκτρονικών υπολογιστών, ασθενείς που κάνουν  επαναλαμβανόμενες χειρωνακτικές εργασίες (ράφτες, χορευτές, γραμματείς κ.α.)

4.  Πελματιαία Απονευρωσίτιδα (Άκανθα πτέρνης)

5.  "Σύνδρομο Κοιλιακών Προσαγωγών": Τενοντίτιδα προσαγωγών, τενοντίτιδα  λαγονοψοΐτη μυός, τενοντίτιδα ορθού κοιλιακού και παγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου

6.  Περιαρθρίτιδα Ώμου (Shoulder periarthirtis): Δηλ. μιας "ομπρέλας διαγνώσεων", όπως: Σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης (προστριβής) με ή χωρίς ρήξη του πετάλου στροφέων (συνήθως του υπερακανθίου) – Ασβεστοποιός τενοντίτιδα του πετάλου στροφέων -  Παγωμένο ώμο – Οστεοαρθρίτιδα ώμου – Οστεοαρθρίτιδα ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης – Τενοντίτιδα μακράς κεφαλής δικεφάλου βραχιονίου – Σύνδρομο SLAP – Πάρεση υπερπλατίου.

7.  Σύνδρομο Λαγονοκνημιαίας Ταινίας: Συχνή σε δρομείς μαραθωνίου  και ποδηλάτες.