Όσο περίεργο και αν ακούγεται, παρόλο που ο καρκίνος είναι από τις πιο διαδεδομένες ασθένειες τα τελευταία χρόνια, στην ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα δυστυχώς ακόμα εξακολουθεί να προκαλεί τον φόβο και να διαιωνίζει την προκατάληψη. Τα ΜΜΕ ακόμη και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να αναφέρονται στην ασθένεια του καρκίνου όχι με το όνομά της αλλά με περιγραφές όπως η "επάρατη νόσος" και "ανίατη ασθένεια". Το κοινωνικό στίγμα του καρκίνου, διαφαίνεται μέσα από το κλισέ της αναγγελίας θανάτου κάποιου επωνύμου «πάλεψε με την επάρατο και νικήθηκε», το οποίο μηδενίζει, όχι μόνο την επιβίωση χιλιάδων ανωνύμων, αλλά ενισχύοντας το: Καρκίνος=Θάνατος. Ανάμεσα σε άλλες πιο θανατηφόρες ασθένειες όπως είναι το AIDS ή τα καρδιοαγγειακά νοσήματα είναι η μόνη ασθένεια που αποφεύγεται να αναφέρεται με το όνομα της.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι είναι απαραίτητο να συμβάλλουμε όλοι στην αντιμετώπιση της καρκινοφοβίας που επικρατεί. Πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τον καρκίνο ως ταμπού και να τον κοιτάξουμε κατάματα.  Χρειάζεται να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τους ασθενείς όχι με την ιδιαιτερότητα του «καρκινοπαθούς» αλλά σαν άτομα.  Δεν υπάρχει ιδιαίτερη «προσωπικότητα» ή «ψυχολογία» «καρκινοπαθούς». Oπως όλοι οι ασθενείς έτσι και οι άνθρωποι με καρκίνο εκφράζουν κοινές ανθρώπινες ανάγκες και συναισθήματα που εκλύει στον καθένα μας η ενδεχόμενη απειλή της υγείας μας και ίσως και της ζωής μας. Μέσα από την αγωνία που εκφράζουν οι ασθενείς με καρκίνο, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ούτε περιθώρια ανοχής και εφησυχασμού, γιατί το πρόβλημά τους κάποια στιγμή μπορεί να γίνει και δικό μας.

Σημαντικό θα ήταν επίσης να προσπαθήσουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι ο καρκίνος δεν είναι μόνο θάνατος.  Να δώσουμε έμφαση στη ζωή! Να αποδεχτούμε την αλήθεια του ότι αν και ο καρκίνος παραμένει μια σοβαρή πάθηση, δεν αποτελεί πλέον την αναπόφευκτη καταδίκη που ήταν κάποτε. Αντίθετα, πρόκειται ολοένα και περισσότερο για μια ιστορία επιβίωσης. Υπολογίζεται ότι σήμερα περίπου 28 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν επιβιώσει από καρκίνο. Όλοι μας λοιπόν είναι απαραίτητο να ενισχύσουμε την καλύτερη κατανόηση και εκρίζωση των στιγμάτων  που σχετίζονται με τον καρκίνο, έτσι ώστε η νόσος να επαναπροσδιοριστεί ως μία βιολογική πάθηση που μπορεί να θεραπευθεί και όχι ως μια κοινωνική κατάσταση. Ο θετικός επαναπροσδιορισμός της κοινής γνώμης  αναφορικά με τον καρκίνο, θα συμβάλλει στην πλήρη συνειδητοποίηση ότι δεν πρέπει να τον αποφεύγουμε αλλά ότι είναι απαραίτητο να τον αποδεχτούμε, να επεξεργαστούμε τα συναισθήματα που μας προκαλεί και να τον αντιμετωπίσουμε.

Τα ΜΜΕ πρέπει να παίξουν το δικό τους σωστό ρόλο, αναφορές στον καρκίνο ως "επάρατη νόσος", "ανίατη ασθένεια" θα πρέπει να σταματήσουν να υφίστανται και να αντικατασταθούν από αναφορές σε ιστορίες ανθρώπων που καθημερινά αγωνίζονται για την αντιμετώπιση του καρκίνου τους και σε όλους αυτούς που τον έχουν νικήσει.

Η πολιτεία απ'την άλλη πρέπει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και μέσω της σωστής ενημέρωσης, να θωρακίσει τον κόσμο έτσι ώστε να διαμορφώσει μια ολιστική αντίληψη γύρω από τον καρκίνο και τη θεραπεία του, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο και τον τομέα της πρόληψης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που αν διαγνωσθεί έγκαιρα μπορεί να θεραπευθεί.

Τέλος, οι ίδιοι οι ασθενείς είναι εκείνοι που μεταφέρουν το ισχυρό μήνυμα ζωής και αισιοδοξίας για τη μάχη απέναντι στον καρκίνο, γεγονός που αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στα παρακάτω συγκινητικά λόγια μίας ανώνυμης ασθενούς με καρκίνο που γράφει σε ένα blog:

«Ταμπού η ασθένεια μου; Όχι. Θα την κάνω φίλη μου και θα τη μοιραστώ με την κολλητή μου και τους φίλους μου, θα την προσέχουμε μαζί και θα την κερνάμε καφέ με κουλουράκια, μπας και την καλοπιάσουμε. Ίσως να μας αισθανθεί ζεστούς και μας ξεχάσει για λίγο...και όταν πάλι μου ξανάρθει; Ναι, εδώ θα είμαι να την ενημερώσω πως δεν θα αφήσω το μεγαλείο της ζωής που μου δόθηκε!! Θα το παλέψω και θα της δείξω πως η μάχη κερδίζετε όταν ο χρόνος είναι φύλακας άγγελος μου!».